Ακόμα δεν έφυγα από την αγκαλιά σου, ακόμη δεν άφησα τα χείλη σου, ακόμη δεν έφυγε από τα ρουθούνια μου η μυρωδιά σου, το περίεργο άρωμα της κολόνιας σου κι όμως μου έλειψες ήδη! Νιώθω ότι θα μου λείπεις καιρό κι ας μην χαθούμε πολύ κι ας μην κάνουμε πολλές μέρες να ξανανταμώσουμε πάλι. Αυτή η παράξενη αγριάδα στο βλέμμα σου, αυτά τα χείλη που καίνε σαν φωτιά, αυτή η παιχνιδιάρικη γλώσσα που δεν με αφήνει σε ησυχία. Αυτό το χαμόγελο και η φωνή σαν μικρού παιδιού. Τα χέρια σου, έχουν ζεστάνει το κορμί μου κι η φωνή σου έχει ζεστάνει τη ψυχή μου.
Χρόνια αμέτρητα περίμενα να φανείς, αμέτρητα χρόνια περίμενα και προσευχόμουν. Είχα απελπιστεί πια λέγοντας το παράπονό μου πως δεν θα έρθεις να με βρεις, στο δικό μου δρόμο να με συναντήσεις. Κι αναπάντεχα εκεί που δεν το περίμενα, ήρθες δειλά – δειλά στο παραθύρι μου. Ήρθες να κρυφοκοιτάξεις, να μου ψιθυρίσεις πως όλα είναι πιθανά σε αυτή τη ζωή. Ήρθες στη πόρτα μου και χτύπησες το κουδούνι της καρδιάς μου.
Ήρθες να με πάρεις από το χέρι, να μου πεις μην φοβάσαι, έλα να το ζήσουμε παρέα κι όπου μας βγάλει. Κι ας είναι αυτό για 1 χρόνο ή 5 ή 10 χρόνια ή μια ζωή. Σε άφησα στο περίμενε, σε άφησα τριγύρω, στους χτύπους που δημιουργούσε ο φόβος μου, στα κάγκελα που με κλείνουν μες στη φυλακή μου. Όμως εσύ ήσουν εδώ, έμεινες εδώ, για όσο χρειαζόταν, για όσο είχα ανάγκη, μέχρι να μου δώσεις το φιλί που θα ξυπνούσα από το λήθαργό μου.
Με ξύπνησες σαν την ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού. Ήρθες με το άσπρο άλογό σου και με πήρες στην αγκαλιά σου. Πλάι σου ξέχασα όλες μου τις φοβίες και έδιωξα όλες μου τις αναστολές. Μου έδειξες να καταλάβω, ότι ήρθες για να μείνεις και να χωθείς μες στην καρδιά και στην ζωή μου. Ήρθες για να μου δείξεις πως υπάρχουν κι άνθρωποι που ό,τι λένε το εννοούν και το κάνουν πράξη. Ήρθες για να γίνεις φίλος μου, άνθρωπός μου, σύντροφός μου και εραστής μου. Σε πήρα αγκαλιά και σου είπα “πάμε να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι!”.
Joanna Sou