Είναι και κάποιες στιγμές, που πιάνω τον εαυτό μου να σκοντάφτει σε λέξεις…
Λόγια ειπωμένα εν μία νυκτί. Καλλωπισμένα με φρου-φρου και αρώματα, ικανά να σε ξεγελάσουν στο επόμενο λεπτό.
Έτοιμα να σε εκτινάξουν στον ουρανό σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα και έπειτα να σε στείλουν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη στο βούρκο.
Να σε αγκαλιάζουν σαν χάδι τρυφερό και ύστερα να σε γεμίζουν με πληγές. Πληγές που δε λένε να επουλωθούν, που δε θέλουν να γιατρευτούν, που δε θέλουν να κλείσουν. Που δε θέλησες να κλείσεις και ποτέ!

Τι σου είναι τα λόγια τελικά;
Τι σου είναι τα στόματα που τα ξεστομίζουν;
Λυτρωτές ή προδότες;

Όπως θέλεις ονόμασέ τα, όπως θέλεις ονόμασέ τους. Δεν αλλάζει κάτι. Ο πρωταγωνιστικός τους ρόλος παραμένει εκεί, γραμμένος, χαραγμένος με το πιο ανεξίτηλο μελάνι. Οι σελίδες αμέτρητες δεσπόζουν παράμερα. Κάποιες πεταμένες, τσαλακωμένες, άλλες σκισμένες, κι άλλες υγρές και ποτισμένες από το κλάμα και τον πόνο.
Μα το σενάριο είναι εκεί. Περιμένει το επόμενο χέρι να «γράψει» τα μελλούμενά του. Πρόσωπα και μορφές αλλάζουν διαρκώς, χορεύοντας σε αυτόν το μικρό θίασο που τον λέμε Ζωή.

Πόση δύναμη κρύβει, άραγε μια λέξη;
Πόση δύναμη κρύβεις εσύ μέσα σου, να την ακούσεις;
Να τη δεχτείς;
Να την ανταποδώσεις;
Να τη συγχωρέσεις, αν χρειάζεται;
Να την ξεχάσεις;

Και η σιωπή;
Είναι και αυτή μια αντίσταση απέναντι στο φόβο;
Η σιωπή φοβάται τη λέξη;
Μήπως κλείνει με μανία τα αυτιά της να μην ακούσει;
Μήπως κλείνει με μανία τα μάτια της, μην και διαβάσει κατά λάθος στα χείλη της, τα λόγια που θέλει να πει;