Μου λες να θεωρώ δεδομένο τι νιώθεις. Ότι είναι αυτονόητα όλα, απλά επειδή είσαι εδώ. Μου εξηγείς ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι στην έκφραση ή στην εκδήλωση συναισθημάτων και ισχύει, δε λέω μα… μα κάτι δε με αφήνει να το κάνω. Δεν έχω μάθει και μάλλον δεν θέλω στην τελική να έχω ανθρώπους ή αισθήματα δεδομένα. Μου αρέσει να παλεύω, ώστε να τα αξίζω, να αποδεικνύω συνεχώς τα πάντα, για να τα κερδίζω. Ενίοτε τα αξιώνω κιόλας, εφόσον έχω προσφέρει τα διπλά τουλάχιστον.
Κατάλαβα ότι όλα είναι δούναι και λαβείν και το χωρίς αντάλλαγμα, αντιπροσωπεύει μόνο παραμύθια ή ταινίες. Εξάλλου απολαμβάνω να δίνω απεριόριστα κι όποτε κρίνω να τα παίρνω πίσω ή να τα χαρίζω να μένω αξέχαστη. Όχι, δε στερεύω, έχω άπειρο απόθεμα. Κατάλαβα και κάτι άλλο όμως… ότι σιχαίνομαι να παίρνουν κι εμένα ως δεδομένη και δε το επιτρέπω. Ναι λοιπόν… τίποτα δεν εννοείται και δεν δένεται κόμπος. Τα πάντα θέλουνε συνεχή δουλειά και κυρίως απόδειξη, η οποία έρχεται μόνο με πράξεις κι όχι λόγια.
Δε με αφορούν τα λόγια, αν και ομολογώ είναι πολύ όμορφο να τα ακούς, όμως δίχως έργα, δεν θα δώσω αξία. Όχι φίλε μου… καμία ανασφάλεια δεν έχω, μήτε χρειάζομαι συνεχή επιβεβαίωση. Απλά σέβομαι, όχι μόνο τον εαυτό μου πλέον, αλλά και κάθε μου γρατζουνιά. Γι’ αυτό αν θέλεις θέση στη δίκη μου ζωή, θα ξέρεις ότι θα είναι μόνιμος αγώνας να πείθομαι, αφού θα σε έχω πείσει πρωτίστως. Ναι φίλε μου… πάρτο απόφαση ότι τίποτα δεν χαρακτηρίζεται αυτονόητο κι όλα μπορούν να ανατραπούν, αν δεν φροντίσεις για το αντίθετο. Το’χεις;
Θώμη Μπαλτσαβιά