Η αναμονή σε σκοτώνει. Όλα μπορείς να τα δεχτείς, αλλά αυτό το άγνωστο που όλο έρχεται κι όλο το περιμένεις λίγο λίγο, σε σκοτώνει. Λεπτό το λεπτό. Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα… Ο καιρός κυλάει και εσύ μένεις στην αναμονή. Γιατί είναι ατέλειωτη, νιώθεις σαν να είναι απέραντη, χαοτική. Δεν ξέρεις πότε κι αν θα έρθει αυτό το τέλος. Το τέλος που δεν ξέρεις κιόλας αν θα σε λυτρώσει. Αλλά αυτό που φοβάσαι, είναι ότι παραμένει άγνωστο. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Σου απομένει μόνο η ελπίδα.
Η ελπίδα ότι θα πάνε όλα καλά. Θα σε πάρουν τηλέφωνο για τη δουλειά των ονείρων σου, θα σε πάρουν τηλέφωνο για τα αποτελέσματα της εξέτασης, ο γιατρός που περιμένεις πότε θα σε χειρουργήσει, το παιδί σου πότε θα γυρίσει, το αγόρι που σου αρέσει αν θα σου τηλεφωνήσει ή έστω ένα μήνυμα αν θα σου στείλει. Η γυναίκα που περιμένει να γυρίσει ο άντρας της από το ταξίδι… τόσες και τόσες αναμονές.
Για το καθένα μια αγωνία με δόσεις θρίλερ και σασπένς, σαν τα έργα που παρακολουθούμε στις μικρές και μεγάλες οθόνες. Όμως στις ταινίες, είσαι ένας απλός θεατής που ξέρει πως η αγωνία θα κρατήσει το πολύ δύο ώρες. Αυτή η αναμονή, η πραγματική αναμονή στη ζωή, είναι χειρότερη από το αποτέλεσμα της κατάστασης που βρίσκεσαι σε αναμονή. Είναι ένας μικρός θάνατος, αργός, ένας ατέλειωτος, αιώνιος ερχομός, μια επιστροφή που δεν έρχεται, μια αναμονή αργή και καθηλωτικά βασανιστική, που όμως δεν έρχεται και σε αφήνει να περιμένεις και αργά να αναμένεις το άγνωστο θέλοντας και μη, χωρίς να μπορείς να κάνεις αλλιώς…
Joanna Sou