Τον κοίταξε στα μάτια, πάσχιζε να βρει λίγη συμπόνια και κατανόηση. Δεν υπήρξε ανταπόκριση. Το παγωμένο βλέμμα του, την έκανε να κρυώνει. Πώς πέρασαν έτσι γρήγορα τα χρόνια… Προσπάθησε να μπει στη θέση του για άλλη μια φορά. Να τον κατανοήσει, να τον δικαιολογήσει, άλλωστε είχε τόσα στο μυαλό του να τον απασχολούν. Ας έκανε λίγο ακόμα υπομονή. Η ένταση των συναισθημάτων, η στεναχώρια και η απογοήτευση που ένιωθε, την είχαν αφήσει ακίνητη απλά να τον χαζεύει και να αναρωτιέται. Τις κινήσεις του, τους μορφασμούς του προσώπου του… Προσπαθούσε να ανασύρει τις σκέψεις του, να καταλάβει τα σενάρια που έκανε ο λογισμός του. Πώς έφτασαν έτσι; Πώς άφησαν το ενδιαφέρον και τον σεβασμό, να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια τους;
Υπήρξαν πολύ ερωτευμένοι, γεμάτοι συναισθήματα, με πάθος και διάθεση για ζωή. Παντού συνέχεια μαζί. Ο ένας ανέπνεε μέσα από την ανάσα του άλλου. Ζούσαν ο ένας για τον άλλο. Πώς κατάντησαν έτσι; Δύο συγκάτοικοι, δυο ξένοι! Έκανε αναδρομή στο παρελθόν, βούτηξε στις αναμνήσεις και παρέμεινε εκεί. Ένιωσε όλα εκείνα τα συναισθήματα που την ανάγκαζαν να τραπεί σε φυγή κάθε φορά. Το έβαζε συχνά στα πόδια, κάθε που ζόριζε η κατάσταση και δεν μπορούσε να διαχειριστεί και να ανεχτεί, έφευγε τρέχοντας. Ήταν ο δικός της τρόπος αυτοπροστασίας. Ο δικός της τρόπος να μην χάσει τον εαυτό της. Η δική της στρατηγική επιβίωσης για να προστατευτεί από τον πόνο. Τη στιγμή που τα έβρισκε σκούρα, άνοιγε την πόρτα και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Τώρα πια συνειδητοποιούσε το λάθος της, τους επέτρεπε, τους άφηνε να την κυριαρχήσουν, τους έδινε όλο της το είναι, τους πρόσφερε τα πάντα της και κάποια στιγμή αποστραγγισμένη και κατάκοπη, έψαχνε για οξυγόνο και πνοή. Εκεί κάπου, μην έχοντας άλλη αντοχή, δεν είχε κουράγιο να ψάχνει τα “αν” και τα “γιατί” και απλά έφευγε. Τον αγάπησε τρελά, ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Ο βράχος της, όλος της ο κόσμος. Το αποφάσισε. Αυτή τη φορά δεν θα έφευγε… Θα τολμούσε να μείνει! Έτσι για αλλαγή!
Stella