“Αρρώστησα μακριά σου…”. Το τονίζεις με πόνο και με κοιτάς με αθώο βλέμμα, γεμάτο ειλικρίνεια. Σε πιστεύω καλέ, μην ορκίζεσαι! Έτσι κι αλλιώς, όλο σου το “είναι” φωνάζει ότι δεν είσαι καλά. Τώρα, τι περιμένεις ν’ απαντήσω εγώ, δεν ξέρω… Ας πούμε λίγο τα δικά μας χαλαρά, μετά περνάμε στα πιο κρίσιμα θέματα. Ανέκαθεν είχες μια δυσκολία να διαχειρίζεσαι τον πόνο είτε σωματικά, είτε ψυχικά, οπότε μην ανησυχείς, αφέσου και θα τη βρούμε την άκρη μας.
Πάμε πάλι. Ώστε αρρώστησες μακριά μου! Κι εγώ που φαντάστηκα ότι θα σου ‘φευγε ένα βάρος από πάνω σου, όπως έλεγες την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε τότε… συγχώρα με που ξεχνώ ακριβώς πότε. Θυμάμαι όμως τα βασικά, εντάξει δεν το ’χασα τελείως, δόξα το Θεό, μια χαρά είμαι. Εσύ παραπαίεις λίγο… μη θυμώνεις, την αλήθεια μου σου λέω, όπως την κατέθετα πάντα, όπως τότε που ‘χα κουράγιο ακόμη και φώναζα ότι θα διαλυθούμε αν συνεχίσεις έτσι και γελούσες ειρωνικά. Πες μου τώρα πώς τα φέρνει αυτή η άτιμη η ζωή, που κύκλους κάνει και σε γονατίζει έτσι απλά κι αμείλικτα… Σου εύχομαι τα καλύτερα. Πρέπει να φύγω, με περιμένουν…
Στέλλα Σωτήρκου