Τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο, αν δούμε σοβαρά και αποθέσουμε τις ψυχικές μας δυνάμεις σε εκείνον τον νου, που κουράστηκε να δέχεται επιδείξεις από άλλα μυαλά, για να φανούν τάχα πως περιέχουν παραπανίσια φαιά ουσία, αλλά στην ουσία είναι κενά και ανάπηρα. Βλέπετε, η αναπηρία η σωματική, ίσως και να ελέγχεται ίσως κι όχι, μα είναι μια κατάσταση που με δύναμη ψυχής θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αλλά του νου, έχει πολλά παρακλάδια και δεν λένε να καταλάβουν από τι πάσχουν κι ένα παραπάνω δε θέλουν να καταλάβουν πως γίνεται δύσπεπτη και καχύποπτη, όταν ξεπεράσει και τα όρια και τα ενδεδειγμένα της περιθώρια κίνησης και αποφασιστικότητας υπέρ ή κατά της, με λογικά πάντα επιχειρήματα και με σώφρονες μεθόδους.
Δεν θέλει κόπο, παρά τρόπο, ώστε να δεις και να αντικρύσεις τα σωθικά σου να καίγονται από πόθο, από έρωτα, μα πάνω απ’ όλα από εκείνη την ξεχασμένη αγάπη, μα πάνω απ’ όλα από κείνα τα καρδιοχτύπια, αφημένα πίσω στην εφηβική μας όπως νομίζαμε ηλικία. Μα ο έρως χρόνια δεν κοιτά και κυρίως ο έρως, δεν έχει ενδεδειγμένες ηλικίες, παρά συνοδεύεται από σκηνικά και ξαφνικές εκπλήξεις, που εκεί γίνεται αισθητή και η ανάλογη διαφορά, με πήχη στην κορυφή τώρα, παρά στα υψίπεδα και οροπέδια πριν όλα αυτά. Στιγμές στιγμές θέλω να αναρωτηθώ πώς το κατάφερες όλο αυτό, μα η απάντηση είναι απέναντί μου, εσύ ο ίδιος, που εξηγεί και επεξηγεί και τις πιο ανόητές μου απορίες.
Εσύ δίπλα μου πια, στα εύκολα και στα δύσκολα, στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα, καθώς το εγώ το κάνουμε εμείς και το μαζί το δημιουργούμε και το στεγάζουμε στο οικοδόμημα του πάντα! Μια σπίθα ξεκίνησε να σιγοκαίει, ώσπου γίνεται μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, ηφαίστειο που η λάβα που ξεχειλίζει απ’ τα παρατημένα και ξεχασμένα μας συναισθήματα, έρχεται όχι καταστροφική, παρά μας αγγίζει και νιώθουμε τη ζέση της να ακουμπά τα κύτταρά μας και να τα ορίζει η θέρμη της.
Άννα Ζανιδάκη