Κι είναι κι εκείνες οι στιγμές οι ρημάδες, που όχι μόνο έφτασες στα όριά σου, μα τα ξεπέρασες κατά πολύ. Εκείνες οι στιγμές που φαντάζουν κλόουν σε παράταιρο τσίρκο οι δείκτες του ρολογιού. Ψάχνεις γύρω να δεις τη μοίρα, μαέστρο με μπαγκέτες να διευθύνει την ορχήστρα, που παίζει μια μουσική για την οποία δεν έχεις εκπαιδεύσει τα αυτιά σου και κυρίως το σώμα σου να την ακολουθούν. Εκείνες τις στιγμές που χρειάζεσαι τόσους, μα τελικά συνειδητοποιείς ότι κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει, πάρα μόνο εσύ τον εαυτό σου.
Κι έπειτα… δεν είσαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος, στα ίδια μέρη. Δεν θέλεις τα ίδια πράγματα και το απολαμβάνεις, ενώ περίμενες το αντίθετο. Και οι γύρω δε σε αναγνωρίζουν, δε σε νιώθουν όσα κι αν πεις κι ενίοτε κρίνουν κιόλας… Προχώρα ακάθεκτη! Μη σταματάς! Μην έχεις ενοχές! Θυμήσου εκείνες τις στιγμές τις ρημάδες που η καρδιά σου σταμάτησε, ο χρόνος πάγωσε, η ψυχή σου άδειασε κι ο νους σου φλέρταρε με την τρέλα! Θυμήσου ότι οι μέρες σου ήταν σε αποχρώσεις του γκρι, οι νύχτες αξημέρωτες και το οξυγόνο στην ανάσα σου λιγόστευε…
Πόσα “γιατί” έγιναν δάκρυ που κανείς δεν είδε; Πόσα άλλα δεν απαντήθηκαν ποτέ και εσύ τα πέταξες στη θάλασσα σε μια βόλτα να σωθείς; Τώρα ξέρεις ότι είναι όμορφη η ζωή όπως και να ‘χει, όμως μην ξεχνάς ότι φορές υπήρξαν που δεν ήσουν μέρος της καν και κυλούσε χωρίς εσένα. Ειδικά μετά από τέτοιες στιγμές… για εκείνες τις ρημάδες λέω… ζήσε την στο έπακρο, κάθε λεπτό! Ζήσε την όπως εσύ θέλεις, δίχως να δώσεις λογαριασμό, δεδομένου ότι κάποιους λογαριασμούς τους εξόφλησες ολομόναχη! Κι αν ξαναέρθουν τέτοιες στιγμές – γιατί θα έρθουν – τώρα ξέρεις!
Θώμη Μπαλτσαβιά