Κουβέντες που έχουν μείνει χαραγμένες στην ψυχή μου. Κουβέντες που δεν θέλω να θυμάμαι, που δεν θέλω να είναι αληθινές κι όμως φοβάμαι πως τελικά ισχύουν. Στο πέρασμα του χρόνου, αναπολώ φράσεις σαν την συγκεκριμένη από τη συγχωρεμένη κι αγαπημένη γιαγιά μου, που μου έλεγε καθώς ήμουν έφηβη και ονειροπόλα «αυτός που σε αγαπάει σε κάνει να πονάς, αυτός που σε ζηλεύει και θέλει το κακό σου σε κάνει να γελάς» δηλαδή σου χαϊδεύει τα αυτιά, γίνεται κοινώς ένας κόλακας στην παρέα σου. Δεν θέλει να προοδεύσεις, δεν θέλει να γίνεις καλύτερος από αυτόν. Πάντα το θεωρούσα λανθασμένη αγάπη.

Αυτή η φράση, αυτή η σκέψη με προβλημάτιζε. Πώς γίνεται να σε κάνει να πονάς αυτός που σε αγαπάει; Αν πραγματικά σε αγαπάει θα θέλει το καλό σου, θα θέλει να είσαι ευτυχισμένος και χαρούμενος. Μα όταν σου λέει την αλήθεια που δεν σε συμφέρει, λογικό είναι να σε πονάει, να σε στενοχωρεί. Τα λόγια αυτά που σε πικραίνουν, δεν είναι προσβλητικά λόγια. Δεν αναφέρομαι σε κακοποιητική αγάπη. Αναφέρομαι στην αγάπη ενθάρρυνσης, στήριξης και ενδυνάμωσης προς το βέλτιστο καλό του αγαπημένου σου προσώπου.