Τώρα ναι, ζω! Και ετοίμασα ένα στρατό για την ψυχή μου, μέσα από όλα τα μισοτελειωμένα αποθέματά της. Μίλησα στο πεθαμένο θάρρος μου και το παρακάλεσα να ζωντανέψει και αυτό ζωντάνεψε. Ψιθύρισα στην διαλυμένη μου αξιοπρέπεια και της είπα να σηκωθεί και αυτή σηκώθηκε. Θύμωσα στη λαβωμένη μου καρδιά, να σταματήσει να αιμορραγεί και να γιατρευτεί με το βάλσαμο που της έδωσα και αυτή το έκανε.
Πήρα από το χέρι το πεθαμένο σε κάτι μαύρους βάλτους μυαλό μου, με αναμνήσεις αγάπης και έρωτα και το ανέστησα. Φόρεσα στα μάτια μου τα γυαλιά της αλήθειας, για να ανοίξουν και να την αντικρύσουν και αυτά την αντίκρυσαν. Άνοιξα στ’ αυτιά μου πόρτες να ακούσουν την πραγματική υπόσταση των πραγμάτων και αυτά την άκουσαν. Άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα στον ουρανό και τον ικέτευσα, ουρλιάζοντάς του, να μου δώσει δύναμη να παλέψω, και αυτός μου την έδωσε…
Έλιωσα το φόβο μου με πέτρες και τον έκανα θάρρος. Και βρήκα στα σκονισμένα σεντούκια της ψυχής μου, κάτι ξεχασμένες αρετές και τις ικέτευσα να έρθουν πίσω και αυτές ήρθαν. Και σκότωσα την αγάπη που εκλιπαρούσε να μείνει ζωντανή και ν’ αγαπάει κάλπικες μορφές, που υπήρξαν μόνο στο δικό της κόσμο. Που δεν υπήρξαν πουθενά αλλού και την έθαψα. Μα την έθαψα, την έθαψα ευλαβικά με σεβασμό και αξιοπρέπεια, γιατί σεβάστηκα όσα ένιωσα.
Και τώρα… τώρα που όλοι οι σύμμαχοί μου, κατάφεραν να με ακολουθήσουν, τώρα ναι, μπορώ! Τώρα ναι, μπορώ να συνεχίσω, μπορώ να προχωρήσω, μπορώ να είμαι ξανά εγώ. Τώρα ναι, μπορώ και πάλι να έχω ανοιχτή μια μεγάλη αγκαλιά, να μπούνε μέσα όλοι όσοι μπορούν, θέλουν και χωράνε και αυτόματα οι ψεύτικοι να καίγονται. Ναι, τώρα οι ηθοποιοί θα καίγονται. Και τώρα… τώρα ναι, ζω!
Μαρία Τσιντίδου