«Θέλω να ερωτευτούμε!» μου λες. Σε κοιτώ και σιωπώ. Αναρωτιέμαι τι είναι ο έρωτας… Ένα κουμπί που το πατάς και οι επιθυμίες σου πραγματοποιούνται σαν από μαγικό τζίνι; Πέτρωσε πια η καρδιά μου, άκαμπτη και σκληρή. Δεν το επέλεξα, αλλά βλέπεις κάπως έτσι με διαμόρφωσαν οι καταστάσεις της ζωής. Δεν πιστεύω πια σε έρωτες και συννεφάκια, ούτε σε εκείνα τα λόγια τα μαλαματένια που απαλύνουν την καρδιά.

Δεν γυρεύω πια εκείνο τον κεραυνοβόλο έρωτα με τις πεταλουδίτσες να στριφογυρίζουν σαν τρελές πάνω κάτω μέσα στο στομάχι, που θα σου τρελάνει το κορμί και το μυαλό και θα σε κάνει δέσμιο του πάθους και της παραζάλης. Που θα σε φτάσει στα άκρα να ταλαντεύεσαι σε τεντωμένο σχοινί και θα σε κάνει να αμφισβητείς και να αμφιβάλεις. Δεν αρέσκομαι πια στα λόγια και στη θεωρία, αλλά μονάχα στις πράξεις. Ο έρωτας είναι φωτιά, ανάβει, τσουρουφλίζει, ξεθυμαίνει και σβήνει.

Δεν θέλω τον έρωτα τον παροδικό, θέλω εκείνη την αγάπη που δεν κάνει θόρυβο, στέκεται γερά στα πόδια της χωρίς ανασφάλειες και χαϊδεύει γλυκά τις αισθήσεις. Αποπνέει ασφάλεια και σιγουριά. Σιγοψιθυρίζει στην καρδιά σου λόγια γλυκά και σε παίρνει σφικτά αγκαλιά. Σε καλημερίζει με ένα χαμόγελο και σε καληνυχτίζει με ένα ζεστό φιλί. Σε σκεπάζει στοργικά με το χάδι της με μικρές, απλές χειρονομίες αγάπης, “να προσέχεις”, “ζακέτα να πάρεις”, “σε σκέφτομαι”, “μου λείπεις”, “άσε με να σε βοηθήσω”!

Σε κρατάει σφιχτά από το χέρι και σου κάνει παρέα. Άλλοτε προχωρά μπροστά για να σου δείχνει το δρόμο, άλλοτε σε συντροφεύει αγκαζέ στη διαδρομή και άλλοτε σε ακολουθεί για να σε προσέχει κι αν τυχόν παραπατήσεις να μπορέσει και να σε βοηθήσει να σηκωθείς. Εκείνη την αγάπη που στέκεται αγέρωχη κάπου εκεί και σου δίνει φτερά για να πετάξεις, δίνοντάς σου τη βεβαιότητα και την ασφάλεια ότι θα είναι εκεί!