Δεν είναι ότι δεν αισθάνομαι τίποτε.
Δεν είναι ότι δε σε σκέφτομαι.
Δεν είναι ότι δε μου λείπεις.
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω…
Είναι πως δεν αλλάζει το γεγονός πως με άφησες. Είναι πως στους ανθρώπους που έχω γύρω μου, το κοινό γνώρισμα είναι πως μ’ αγαπούν και νοιάζονται. Πως με διεκδικούν και με ψάχνουν. Λίγο από το χρόνο μου, λίγο από τον εαυτό μου. Γιατί τους είμαι σημαντική και απαραίτητη. Είναι που τα αισθήματα και η καρδιά δεν ελέγχονται και δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι που όταν όντως νοιάζεσαι, δε σταματάς την επόμενη στιγμή. Είναι που τα λόγια, αντιστοιχούν σε πράξεις. Είναι που οι πράξεις, είναι οι μόνες που βλέπω. Τα λόγια δεν τα εμπιστεύομαι.
Είναι που για μένα, οι σχέσεις βασίζονται στο “τι μπορείς να κερδίσεις”. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί, έναν έρωτα, μια αγάπη. Τίποτε δε χαρίζω. Αν μπορείς, κέρδισέ το. Διεκδίκησέ το. Το “προς το παρόν”, δεν έχει παρουσία. Και δεν είμαι τύπος που μένει πίσω και περιμένει. Προχωράω μπροστά και αν οι δρόμοι μας ξανασυναντηθούν, μπορείς και πάλι να διεκδικησεις και να κερδίσεις αυτή που θα είμαι τότε. Όταν το “προς το παρόν”, γίνει “είμαι εδώ”. Αυτοί είναι οι λόγοι που φεύγω. Φεύγω από εσένα.
Γιατί δε βρίσκω λόγο πια.
Γιατί η συνθήκη που προσφέρεις, δε με χωράει. Δεν τη θέλω.
Τώρα που πέρασε από πάνω μου, δεν τη θέλω πια…
Ιωάννα Κ.