Κάθε φορά που θέλω να χαθώ σε αναμνήσεις, βγάζω από το συρτάρι μου αυτό το σεντόνι που χρόνια τώρα έχει κρατήσει το άρωμά σου. Αυτό που γνώρισε για πρώτη φορά το πάθος του έρωτά μας, που γεύτηκε την φλόγα των σωμάτων μας και τύλιξε αυτή την αγάπη σαν να ήταν μοναδική. Κάθε φορά που νιώθω μοναξιά, το απλώνω στο κρεβάτι που κάποτε ξάπλωνες και μου χαμογελούσες. Το στρώνω και περιμένω να σε δω για άλλη μια φορά μπροστά μου. Ξαπλώνω για να νιώσω τα χέρια σου να χαϊδεύουν το πρόσωπό μου, να νιώσω το άγγιγμά σου στο κορμί μου. Αναμνήσεις σε ένα κομμάτι ύφασμα, ένα ύφασμα που δεν έχει ξεχάσει το άρωμά σου.
Το κράτησα σαν να μην έφυγες ποτέ. Το αγκαλιάζω και με μιας σε αισθάνομαι, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια, σε νιώθω, μα δεν σε βλέπω. Σε νιώθω, μα δεν μπορώ να σε ακούσω. Η παρουσία σου έντονη σαν ξετυλίγω το σεντόνι του έρωτά μας. Ένα σεντόνι μπλε, όχι κόκκινο σαν του πάθους που είχαμε αφήσει πάνω του. Μπλε σαν του ουρανού που ήταν γραφτό να πετάξεις. Αυτός σε αγκαλιάζει τώρα κι εγώ μόνο νιώθω στιγμές του παρελθόντος, στιγμές που έκαναν την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.
Ακόμα και τώρα, η θύμησή σου φέρνει την ίδια αγωνία, αυτή που μου έλειψε τόσο. Ένα σεντόνι που δεν πλύθηκε, γιατί φοβάμαι ότι αν χαθεί το άρωμά σου, θα χαθεί σαν το σώμα σου που κάηκε. Κάηκες και δεν έμεινε τίποτα πίσω σου, ούτε μια τρίχα. Έμεινε όμως το άρωμα του σώματός σου, μέσα σε αυτό το σεντόνι που έδωσε μαθήματα ενός έρωτα δυνατού και αληθινού…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/