Οι περισσότεροι άνθρωποι προσδοκούν την Ανάσταση, η οποία θα έρθει μετά το βιολογικό θάνατο του σώματος, το οποίο θα λάβει ξανά την απολεσθείσα του μορφή και δε θα έχει πια το φόβο της αναμονής του θανάτου, καθώς αυτός θα έχει οριστικά νικηθεί. Για εμένα, η προσδοκία της Ανάστασης δεν αφορά μόνο το μέλλον, αλλά και το παρόν, το σήμερα. Μία επιγραφή σε ένα μοναστήρι γράφει της εξής φράση «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Σημασία έχει να ζήσεις ουσιαστικά, όχι υποτυπωδώς αυτή τη ζωή, την οποία οι περισσότεροι δεν εκτιμάμε πραγματικά και δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο σύντομη είναι.
Πόσοι άνθρωποι ζούνε πραγματικά, ουσιαστικά; Πόσοι δεν έχουμε εγκλωβιστεί σε μία καθημερινότητα που είναι ψεύτικη και μας απομακρύνει καθημερινά από το πραγματικό μας “είναι”; Πόσοι έχουμε ζήσει πριν πεθάνουμε; Μας ενδιαφέρει μονάχα η Ανάσταση μετά το θάνατο ή και πριν από αυτόν, όσο υποτίθεται είμαστε βιολογικά στη ζωή; Η ζωή για να βιωθεί μέχρι τα μύχια της, πρέπει να ξεφύγει από τα τετριμμένα, να γίνει πολύχρωμη, επαναστάτρια, τσαούσα. Και μπορεί οι περισσότεροι άνθρωποι να θεωρούμε ότι ζούμε, όμως έχουμε επαναπαυτεί και βαφτίζουμε ζωή το φόβο που μας απαγορεύει να ζήσουμε ουσιαστικά.
Θέλω να αναστηθώ και πριν το θάνατό μου, επειδή ο θάνατος μπορεί να υπάρχει και σε έναν άνθρωπο που θεωρείται βιολογικά ζωντανός. Και αυτό, διότι μπορεί να βιώνει το θάνατο της ρουτίνας, του μίσους, της μοναξιάς, της αποξένωσης, να βιώνει μία άνυδρη ζωή που τον έχει απομακρύνει από το πραγματικό νόημα της ύπαρξής του. Ανάσταση δε χρειάζονται μόνο οι αποβιώσαντες, αλλά και εμείς που βρισκόμαστε ακόμα στη ζωή. Χρειαζόμαστε μία Ανάσταση από τη ζοφερή πραγματικότητα, από την άνυδρη, πεζή καθημερινότητα, ποθούμε μία ζωή πιο ουσιαστική, πιο ειλικρινή, πιο γεμάτη. Χωρίς καμία δόση θρησκοληψίας, η Ανάσταση δε θεωρώ πως είναι αποκλειστικά μία έννοια με θρησκευτική απόχρωση. Αλλά περισσότερο αφορά αλλαγή ζωής, αντίληψης, νοοτροπίας. Καλή Ανάσταση σε όλους μας, το χρειαζόμαστε!
Μαρία Σκαμπαρδώνη