Είπα δεν θα έρθω να σε βρω νέα μου αρχή. Είπα και πάλι απόψε θα οπισθοχωρήσω. Θα βάλω το θάρρος μου κάτω από τα σκέλια, θα βρω την απίστευτη κι απόλυτα λογική δικαιολογία και με μικρά, αθόρυβα βήματα θα σου γυρίσω τη πλάτη. Θα κάτσω να κλάψω μετρώντας τα αμέτρητα λάθη μου, τα πάθη μου, τις αμαρτίες μου. Μου αρέσει να κλαίω, να σιγοκλαίω, να αυτομαστιγώνομαι (γιατί αυτό έχω μάθει να κάνω), λες κι όλα χάθηκαν στο βωμό της τελειομανίας μου, μα ξέρω πολύ καλά στο βάθος κρύβεται μόνο η υπερηφάνεια μου, η πληγωμένη, εύθραυστη ψυχή μου.
Μου αρέσει να πέφτω στα πατώματα, να γίνομαι μια drama queen, να γίνονται τα δάκρυά μου ποτάμια, να κάθομαι παρέα με τη φίλη μου την απελπισία.
Γιατί; Αφού είναι τόσο ωραία η νέα αρχή!
Γιατί να την αναβάλλω, γιατί να μην τη καλωσορίσω;
Γιατί να δέχομαι τις ίδιες παλιές, βαρετές και βλαβερές συνήθειές μου;
Γιατί να μένω σκυφτή με την τσακισμένη μου ψυχή;
Αχ άμοιρη ψυχή, μην ξεγελιέσαι… Η νέα αρχή δεν σου υπόσχεται δρόμους χωρίς λάθη και δάκρυα, αλλά νέες συνήθειες που θέλουν χρόνο για να ευοδωθούν. Νέες σκέψεις, νέες αντιδράσεις, νέα ερεθίσματα, νέες προοπτικές, που πάντα θα σου φέρνουν βέβαια εμπόδια και τρικλοποδιές, αλλά ο τρόπος σκέψης σου, η προσευχή σου και η ελπίδα σου στο Θεό, θα σου δίνουν μια δύναμη, μια ώθηση στο να συνεχίζεις κι όταν θα πέφτεις, που σίγουρα στο εγγυώμαι θα πέφτεις συχνά, θα έχεις το κουράγιο να τεντώσεις όχι μόνο τα γόνατά σου και να σταθείς πάλι στο ύψος σου, αλλά να πετάξεις ακόμα και στα ουράνια κοντά στην αγκαλιά του.
Με διαβατήριο λοιπόν τα όπλα της καρδιάς μου, με παραδοχή της ενοχής μου, δεν θα αναβάλλω άλλο το καλωσόρισμα αυτό, θα σε υποδεχτώ νέε μου εαυτέ, θα σου πω πάρε από το χέρι την καινούρια σου αρχή, αγκάλιασέ την και θα δεις ότι άδικα την απέφευγες τόσο καιρό!
Joanna Sou