Βγες από την ζώνη ασφαλείας σου! Μια φορά ζεις!

Απόλυτοι άνθρωποι, στενόμυαλοι, βολεμένοι και ανεκτικοί στον συμβιβασμό. Μια ζωή γεμάτη “πρέπει”, γεμάτη υποχρεώσεις, τρέξιμο και ένας συνεχής αγώνας για το τίποτα. Γιατί η ζώνη ασφαλείας που νομίζεις ότι βρίσκεσαι, δεν είναι τίποτα άλλο από φούμαρα! Μια ζωή βολεμένη χωρίς ουσία, μια ζωή χωρίς ευτυχία. Απλά υπάρχεις και όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι, δεν έχεις πλέον τίποτα όμορφο να θυμάσαι. Η ζώνη ασφαλείας που έθεσες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, δεν είναι επειδή το ήθελες, είναι γιατί ακολούθησες τα “πρέπει” των γύρω σου και μιας σάπιας κοινωνίας και τώρα έχεις ξεχάσει να απολαμβάνεις και να χαμογελάς μέσα από την ψυχή σου.

Ειλικρινά ποτέ ένιωσες ελεύθερος και ευτυχισμένος για τελευταία φορά; Όλα τα θεωρούμε δεδομένα, μέχρι την στιγμή που θα έρθει μια δυσκολία που θα μας ταρακουνήσει, μια δυσκολία που τις περισσότερες φορές δεν έχει γυρισμό. Αφήνεις την ζωή να περνάει, επειδή δεν έχεις το θάρρος να πάρεις το ρίσκο. Ρίσκο για την ευτυχία που σου αξίζει, για την ευτυχία για την οποία γεννήθηκες. Δεν πολεμάς πια, παρατησες τα όπλα κάπου πίσω στα χρόνια, όταν ένιωσες ότι σου έκλεψαν τα όνειρα και την παιδικοτητα. Μήπως όμως εμείς τους αφήσαμε να μας τα πάρουν όλα;

Ας βγούμε επιτέλους από την ζώνη ασφαλείας, ας βγούμε από τα “πρέπει”! Να αγκαλιάσουμε τα “θέλω” μας και να ονειρευόμαστε αυτό που αξίζουμε πραγματικά. Να αγαπάμε όλα αυτά που κάνουμε και να αρχίσουμε και πάλι να χαμογελάμε αληθινά, απολαμβάνοντας το τώρα και στιγμές που μόνοι μας φτιάχνουμε. Μια φορά ζούμε για να “πρέπει”, μόνο το “θέλω να ζω όπως μου αρέσει” πρέπει να υπάρχει. Μόνο το θέλω μας έχει πρέπει και μονοπάτι, αρκεί να μην υπάρχει φόβος. Αλλά γιατί να έχεις φόβο, μήπως μια μέρα δεν θα φύγεις από αυτό τον κόσμο; Ειλικρινά τι φοβάσαι; Τον κόσμο ή τον εαυτό σου;