Δεν θα ‘ρχεσαι όποτε σε βολεύει. Δεν θα φεύγεις όποτε γεμίζεις από την ενέργειά μου και καλύπτεσαι. Θα με σεβαστείς και θα ακολουθήσεις το ρυθμό μου. Αν μ’ αγαπάς όπως λες. Ειδάλλως ήταν ψέμα και το πληρώνουμε κι οι δυο. Εγώ που έχασα ό,τι πιο πολύτιμο έχω, το χρόνο μου, που στον αφιέρωσα κι εσύ το αποκούμπι σου που όποτε ήθελες ήταν εκεί με την αγκαλιά ανοιχτή. Λυπάμαι φίλε μου, οι εκπτώσεις τελείωσαν. Βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς.
Την ευλογημένη μέρα που ‘χει εικοσιτέσσερις ώρες, τη διαχειρίζομαι όπως θέλω εγώ κι εσύ κάνε το πρόγραμμά σου κατά πώς σε φωτίσει. Δεν μ’ αφορά πια. Τώρα οι προτεραιότητες θρέφουν τη ψυχική μου υγεία. Φτάνει πια με τις απαιτήσεις και το ξόδεμα των ωρών μαζί σου, παίζοντάς με σαν τη γάτα με το ποντίκι. Σου ξέφυγα και δεν μπορείς να το αποδεχτείς.
Στέλλα Σωτήρκου