Τυχαίνει πολλές φορές να κλαίμε, όμως μερικές από αυτές, χωρίς σοβαρό λόγο. Κλαίμε γιατί μπορούμε, γιατί είμαστε άνθρωποι. Κάποιοι με παραπάνω ευαίσθητες χορδές, με ευαισθησίες που κάποιοι ασυνείδητοι, θα μπορούσαν και να το εκμεταλλευτούν. Σε πραγματικά δύσκολες και οδυνηρές στιγμές, προσπαθούμε να σφίξουμε τα δόντια, να χαμογελάσουμε, να πνίξουμε το λυγμό μας. Οι άνθρωποι γελάνε πολλές φορές, θέλοντας να ξορκίσουν το κακό και κάθε εμπόδιο και πόνο που τους κυνηγά. Πολλές από αυτές τις ανυπόφορες στιγμές, νιώθω κι εγώ ότι όλα μπορώ να τα αντέξω κι άλλες πάλι νιώθω ότι θα πεθάνω μέσα στα αναφιλητά μου. Είναι η λεγόμενη απελπισία και η μοιρολατρία που μας συνοδεύει κατά καιρούς.
Έτσι θεωρώ ότι ανταπεξέρχεται η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου. Γιατί νομίζοντας ότι είσαι μόνος, πολλές φορές αυτό που νιώθεις εσύ, το συναντάς και σε άλλους. Τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Τι μπορεί να αντέξει ο κάθε άνθρωπος, μόνο ο Θεός κι η καρδούλα του το γνωρίζει. Δεν μπορεί να το διακρίνει κανείς άλλος, αλλά ούτε και να τον κρίνει. Ο ένας μπορεί να αντέξει κάτι που σε άλλον μπορεί να φανεί βουνό, αλλά κι αντίθετα ο άλλος αυτό που θεωρεί γελοίο και ανάλαφρο, να είναι ασήκωτο βάρος για τον ίδιο. Διαφορετικές αντοχές, διαφορετικά βάρη, διαφορετικοί σταυροί που κουβαλάει ο καθένας μας.
Το δάκρυ μας, τον πόνο μας, τον σταυρό μας, τον κουβαλάμε μόνοι μας. Δεν μπορούμε να τον μεταφέρουμε σε κανέναν. Καθένας μας έχει διαφορετικό βάρος, διαφορετικό φορτίο που είναι προορισμένος να κουβαλήσει, μέχρι να έρθει η ώρα να ξεφορτώσει για να ξεκουραστεί και να αναπαυτεί…
Joanna Sou