Αυτός ο άνθρωπος που βλέπω στον καθρέφτη, δεν μου μοιάζει πια…

Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη μετά την μεγάλη μάχη. Με κοιτάζω και δεν ξέρω πλέον αν έχει μείνει κάτι από το χθες, κάτι από τον εαυτό μου τον ανέμελο. Μέσα σε μια στιγμή όλα έγιναν σοβαρά, με κοιτάζω και ψάχνω να βρω το παιδί που άφησα στο κρεβάτι του παιδικού μου δωματίου, το άφησα εκεί να ονειρεύεται μια ζωή ευτυχίας και αγάπης. Προσπαθώ να μπω μέσα στον καθρέφτη, μπας και βρεθώ ξανά δίπλα στο αγαπημένο μου ποτάμι, εκεί που έδωσα την υπόσχεση ότι θα κάνω μόνο ό,τι αγαπώ. Την αθέτησα αυτή την υπόσχεση, καταπάτησα τα πιστεύω μου και ξέχασα τι είναι πραγματική ζωή και όνειρα με αξία.

Σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπω τα σκοτάδια που με έχουν τυλίξει τα τελευταία χρόνια. Προσπαθώ να βρω την χαρά που στόλιζε το πρόσωπό μου. Άραγε ποια φιγούρα στέκεται αυτή την στιγμή μπροστά στον εαυτό που έχασα; Που με ανάγκασαν με βάναυσο τρόπο να ξεχάσω… Με το ζόρι μου άλλαξαν το πρόσωπο, το δέρμα, τα μαλλιά. Την ψυχή όμως δεν κατάφερε ο καρκίνος να την αλλάξει. Την έκανε ακόμα πιο δυνατή. Πιο σταθερή και με περισσότερες ακόμα αντοχές.

Ίσως τελικά να μην γίνω ποτέ όπως πριν. Να έχασα την σωματική αντοχή, να νιώθω πιο κουρασμένη. Αλλά τελικά μπορεί να μου αρέσει τώρα περισσότερα ο εαυτός μου. Γιατί έμαθα να τον αγαπάω, έμαθα να ζω μέσα στην μοναξιά μου, να περνάω καλά μόνη μου μαζί με τον κομματιασμένο μου εαυτό, να χορεύω, να γελάω, χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν. Ίσως τώρα να μου αρέσει που βλέπω μια γυναίκα που δεν έχει τίποτα ψεύτικο πάνω της, αφού αποφάσισα να μην κλείσω την ουλή από το στήθος που δεν υπάρχει πια. Ίσως κάποιοι να με βλέπουν σαν εξωγήινη που διάλεξα να μείνω με ένα στήθος, επέλεξα να μην έχω τίποτα ξένο και δανεικό.