Σε ερωτεύτηκα με την ορμή ενός τυφώνα, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού και με τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει αύριο. Δε σκέφτηκα να εξετάσω τίποτα. Δεν με ενδιέφερε να μπει καμία λογική αντίβαρο και αγνόησα αλαζονικά τις τυχόν συνέπειες. Άκουσα μόνο την καρδιά μου. Υπάκουσα μόνο στην ψυχή μου. Διέγραψα την πορεία που μου επέβαλλε μόνο το κορμί μου.


Σε θεοποίησα και ήταν υπέροχο να γνωρίζω γιατί ήρθα στον κόσμο και γιατί ζω. Αδιαφόρησα για το τι και πόσα έπαιρνα, γιατί αφενός είχα ανάγκη να δώσω κι αφετέρου τρεφόμουν από το ότι ήμουν ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης για μια φορά. Ήθελα να το ζήσω, γιατί ήμουν ένας αφυδατωμένος άνθρωπος, που σεργιάνιζε σε έρημο ψάχνοντας μια όαση. Τώρα ξέρω… Ξέρω πως ερωτεύτηκα τον ίδιο τον έρωτα κι όχι εσένα. Απλά χρειαζόταν να έχει δυο μάτια να χάνομαι μέσα τους. Δυο χείλη να με ταξιδεύουν. Ένα κορμί να καίγεται μαζί μου στην πυρά.


Σε βάφτισα έρωτα -όποιο κι αν ήταν το όνομά σου- και σε έφτιαξα στο μυαλό μου όπως ήθελα εγώ. Ζούσα την κάθε στιγμή με κάθε μου μόριο φτάνοντας στον ουρανό, επειδή έτσι το ονειρεύτηκα. Έφτιαξα το πιο όμορφο παραμύθι μόνη μου, δίχως να το περιμένω από σένα. Κι εσύ ακολούθησες. Κι αυτό ήταν αρκετό για εμένα.

Απολάμβανα ακόμη και τη δύναμή μου. Ζούσα κάτι το οποίο πολλοί απλά ονειρεύονται. Ζούσα αυτά που έγραφα στα ποιήματά μου, διάβαζα στα βιβλία ή έβλεπα στις ταινίες. Ένιωθα όλα όσα επιθύμησα να νιώσω, γιατρεύοντας κάθε παλιά πληγή κι αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα. Κι όλα αυτά τα είχα προκαλέσει εγώ, μην περιμένοντας από καμιά μοίρα. Κι όλα αυτά τα έφερα εγώ σε μένα και δε μου χαρίστηκε τίποτα. Κι όλα αυτά τα άξιζα και δεν έπρεπε να μείνουν όνειρο. Κι όλα αυτά έγιναν με πλήρη ελευθερία από στερεότυπα και προσδοκίες.

Όλα αυτά έγιναν πολύ αργότερα από την ηλικία που υποτίθεται “έπρεπε” κι όμως αυτό είχε τη μαγεία. Γι’ αυτό ξέρω πως δεν ερωτεύτηκα εσένα, αλλά τον ίδιο τον έρωτα. Γι’ αυτό κι αντέχω να το παραδεχτώ και να το πληρώσω όσο όσο. Γι’ αυτό και ήταν ή όλα ή τίποτα χωρίς διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό δεν μπορείς να με ορίσεις και να με καθορίσεις. Κι αν κουβαλώ κι άλλο σημάδι, αυτό θα είναι του ίδιου του έρωτα κι όχι δικό σου. Καταλαβαίνεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό;

Κι όταν μια μέρα γεράσω, ξέρω πως θα έχω έναν θησαυρό στο ντουλάπι με τις αναμνήσεις μου. Ξέρω πως θα έχω το πιο αληθινό κι όμορφο παραμύθι να διηγηθώ στα εγγόνια μου. Ξέρω πως εγώ είμαι η μοίρα μου. Ξέρω πως μπορώ να επιλέξω τον πρωταγωνιστή στην παράσταση της ζωής μου και τον ήρωα αν θελήσω να γράψω βιβλίο…

Θώμη Μπαλτσαβιά

Advertisements

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.