Πίσω από κάθε άνθρωπο που φοράει το προσωπείο του δυνατού, κρύβεται μια ιστορία, μια συνθήκη που δεν του άφησε άλλη επιλογή. Που τον έσπρωξε απότομα και τον έριξε να κολυμπήσει σε θολά κι επικίνδυνα νερά. Που τον άφησε έρμαιο σε κύματα μεγαλύτερα απ’ όσα νόμιζε ότι μπορούσε ν’ αντέξει. Κι όμως, τα κατάφερε! Γλύτωσε…
Βρεγμένη λοιπόν ως το κόκαλο, έχοντας αντιμετωπίσει φουρτούνες και ναυάγια, βγήκα στην επιφάνεια κι άρχισα να διαπραγματεύομαι τη ζωή μου. Για όλους η δυνατή. Για τους πολλούς, η άτρωτη. Κι όμως, ακόμη κι αυτός ο χαρακτηρισμός μου βάραινε τους ώμους, δε μπορούσα να τον σηκώσω. Απεγνωσμένα η ψυχή μου ήθελε κάπου ν’ ακουμπήσει, να ξελαφρώσει, να μοιραστεί έστω για λίγο τα βάρη της. Κι έπειτα ας τα ξανασηκώσει… δεν πειράζει.
Κι ήσουν εσύ αυτός που στάθηκες απέναντί μου… Δεν κοίταξες τα σηκωμένα μου μανίκια έτοιμα για δράση, αλλά τα μάτια μου, που παρακαλούσαν για λίγη κατανόηση. Την ψυχή μου που δεν έμοιαζε με γυναίκας ώριμης, αλλά με έφηβης που διψάει να νιώσει, να ζήσει… Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να τον γνωρίσεις. Ήσουν ο μόνος στον οποίο συστήθηκα σωστά, χωρίς φτιασίδια κι άλλα περιττά. Ένιωσες αυτά που είχα μέσα μου. Μου έβγαλες αδυναμίες που κι εγώ δεν ήξερα ότι κρύβω.
Για όλους μια γυναίκα, για σένα το “κοριτσάκι σου”. Για όλους δυνατή, για σένα το πιο εύθραυστο πλάσμα του κόσμου. Θα σε κρατήσω δίπλα μου σαν θησαυρό. Εσένα, που ανακάλυψες τους δικούς μου θησαυρούς. Θα σε απολαύσω και στ’ ορκίζομαι, όταν εσύ θα μ’ αγκαλιάζεις, εγώ θα σε κρατάω ακόμη πιο σφιχτά αγάπη μου! Γιατί κανείς άλλος δε με ξέρει όπως εσύ!
Κωνσταντία