Δεν έχω συγκλονιστικές ιστορίες να σου πω. Δεν έχω πάει σε συναυλίες στην νιότη μου, δεν έχω κάνει κατάληψη σε κανένα σχολείο, έχω πάει σε club μόνο μια φορά και ειλικρινά ένιωσα μεγάλη αμηχανία. Δεν ξέρω καν να χορεύω! Δεν είχα κοριτσοπαρέες, παρά μόνο μια, δυο φίλες. Δεν υπήρξα μοιραία γυναίκα για κανέναν! Δεν έχω ταξιδέψει όσο θα ήθελα, δεν έχω κάνει camping, δεν έχω κοιμηθεί σε παραλία, δεν έχω ζήσει καμιά τρελή νιότη! Έχω δει τυχαία κάποια ηλιοβασιλέματα και έχω ζήσει μόνο λυτρωτικά από την αϋπνία, ξημερώματα!
Δεν υπήρξα φοιτήτρια, δυστυχώς. Το μόνο που θυμάμαι είναι να είμαι το «καλό παιδί», το συμπονετικό, το πειθαρχημένο, εκείνο που καταλαβαίνει χωρίς λόγια και εξηγήσεις, που πρέπει να βάλει πλάτη, να βοηθήσει, να αφήσει τα “θέλω” του, να κάνει χαρούμενους τους υπόλοιπους, γονείς, οικογένεια, δασκάλους… τους άλλους, πάντα τους άλλους…
Θυμάμαι μια ζωή να δουλεύω, να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, να μην «βαραίνω» οικονομικά την οικογένειά μου. Να μπορώ ν ‘αγοράζω πάσης φύσεως άχρηστα αντικείμενα, καλλυντικά, ρούχα, παπούτσια, κτίζοντας μια ματαιόδοξη εικόνα. Θεωρώντας πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής. Αρκεί να μπορείς να καλύψεις τα έξοδά σου και να περνάς καλά. Να γεμίζεις με περισσότερη ματαιοδοξία την ζωή σου, πίστευα αυτό αρκεί! Η σοφή ζωή, μου χάρισε τους φίλους που δεν απέκτησα στη νιότη μου, στην ωριμότητα. Ευτυχώς, για να μου δείξει τις πολύπλευρες πτυχές της. Να με εμψυχώσει, να με κάνει να δω αλλιώς την φιλοσοφία της ζωής μου.
Σκεπτόμενη το παρελθόν, διακρίνω ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Υπήρξα και είμαι καλή ακροάτρια! Είχα το προνόμιο ν’ ακούω καθαρά την ουσία κάθε συζήτησης. Σε μια κοινωνία που κάνει τόσο θόρυβο, που είναι «αυθάδης», το να μπορείς να ακούς χωρίς παρεμβολές, είναι πολύ σημαντικό! Εκτός από τους γύρω, κάποια στιγμή άκουσα καθαρά και εμένα. Τόσο απλά, έκλεισα τα μάτια και ρώτησα τον εαυτό μου, μια ευχή που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί, ποια θα ήταν;
Θα ήθελα να ταξιδέψω μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ, να νιώσω πόσο απέραντος είναι ο κόσμος μας. Να δω άλλους ανθρώπους, διαφορετικά μέρη και τόπους. Ν ’ακούσω διαφορετικές γλώσσες, να δω μνημεία, μουσεία, ομορφιές και ασχήμιες παντού, στον γνωστό κόσμο που ονομάζεται γη. Θα ήθελα να ντυθώ με ξενικά ρούχα, να φορέσω χαϊμαλιά, να πιώ γλυκό κρασί, ν’ ακούσω μουσική διαφορετική από τις γνωστές μου. Θα ήθελα να περπατήσω σε σοκάκια και να μυρίζει άνοιξη…
Να ξεχαστώ σε παζάρια, ν ’αγοράσω ευωδιαστά τοπικά προϊόντα και αναμνηστικά! Να μαυρίσω και να ζήσω αυτά που δεν μπορώ ν αγγίξω! Να γεμίσω εμπειρίες ζωής που στα βαθιά γεράματα, θα νοσταλγώ και θα ξαναζώ. Μα πάνω απ’ όλα, θα ήθελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα μαζί σου! Από εκείνα στις ταινίες και τα βιβλία, που χάνεσαι μέσα τους και δεν σε νοιάζει ποιος είσαι, τι είσαι και αν αύριο είναι Δευτέρα και δουλεύεις! Εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που ανήκουν στους καλούς ακροατές, στα «καλά παιδιά».
«Η επιθυμία είναι μια ευχή με φτερά από φαντασία και πίστη»…
Ελένη Ρέγγα