Βράδυ Σαββάτου, ποτά, παρέα, έξοδος, γέλια. Το μπαρ ασφυκτικά γεμάτο. Όλοι λικνιζόμαστε στη μουσική, απολαμβάνοντας το ποτό μας. Είναι κάποια τραγούδια ταυτισμένα με ανθρώπους και καταστάσεις, που όταν τα ακούς, οι θύμησες σε κατακλύζουν. Τι ήθελα και το σκέφτηκα; Παύση… δεν υπάρχει κανείς, μόνο εγώ και εσύ. Παίζει το τραγούδι μας… Όχι, όχι, δεν θα αφεθώ, δεν θα λυγίσω! Προσπαθώ να με συγκρατήσω! Άλλωστε σιγά, απλά είναι ένα τραγούδι που μέσα στους στίχους του κρύβεται όλη η ζωή μας μαζί…
Οι στίχοι έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, κάθε λέξη μια ανάμνηση, μια ιστορία. Τα βράδια που μας έχουν συντροφεύσει, είναι αμέτρητα. Θυμάμαι όλες τις στιγμές μας μαζί, δεν έχω ξεχάσει καμία. Όλες σημαντικές, χαρούμενες, αισθησιακές, κάποιες δύσκολες, αλλά ουσιαστικές. Ακόμα και οι λίγες άσχημες εμπεριέχουν μια γλύκα μέσα τους. Φοβάμαι τις αναμνήσεις που με κατακλύζουν. Δεν θέλω να αφεθώ. Η νοσταλγία με παρασέρνει. Αφήνω τη ψυχή μου να σε αγγίξει. Συγκρατώ τα δάκρυα που θέλουν να απελευθερωθούν, ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχεις κάπου εκεί και δεν μπορώ να σε μυρίσω, να σε νιώσω.
Δεν σε ξέχασα ποτέ και ούτε πρόκειται. Έχεις ριζώσει μέσα μου, το βλέμμα βυθισμένο με το μυαλό να ταξιδεύει σε ότι ζήσαμε μαζί. Τσαλαπατώ στις αναμνήσεις μας. Φοβάμαι να αγγίξω εκείνα τα συναισθήματα, τα πλησιάζω με δυσκολία, γιατί δεν θέλω να ξεχυθούν. Σε βρήκα και σε έχασα. Αρκεί όμως που σε γνώρισα. Στην υγειά σου λοιπόν! Να είσαι καλά όπου και να βρίσκεσαι!
Στην υγειά του έρωτα που δεν χορτάσαμε όσο επιθυμούσαμε, που δεν προλάβαμε να δώσουμε όλα εκείνα που θέλαμε. Άπιαστο όνειρο οι προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν. Στην υγειά όλων εκείνων που δεν έμειναν στη ζωή μας και επέλεξαν μια διαφορετική διαδρομή. Στην υγειά όλων αυτών που μπήκαν στη ζωή μας και άφησαν τα αποτυπώματά τους στη ψυχή μας. Στην υγειά όλων αυτών που έρχονται…
Stella