Έστρωσα τα καλύτερα σεντόνια μου, άναψα κεριά και ψέκασα το δωμάτιο με το αγαπημένο μου άρωμα. Όλα ήταν τακτοποιημένα τόσο ωραία! Φόρεσα τις φρεσκοπλυμένες μου πιτζάμες και χτένισα τα μαλλιά μου, συντροφιά μου η μουσική από τον αγαπημένο μου σταθμό. “Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα…” σιγοτραγουδώ μαζί με την Μαρινέλλα και γελάω που είμαι τόσο φάλτσα! Το μάτι μου πέφτει στην κορνίζα που έχω ξεχάσει να βγάλω από το δωμάτιο… Ξαφνικά σκοτεινιάζω και σηκώνομαι απότομα, μια ζαλάδα με κάνει να χάσω το βήμα μου και το χέρι μου πιάνεται από την κουρτίνα. Στάθηκα στα πόδια μου και μόνο για αυτό πέταξα την κορνίζα στα σκουπίδια δίχως δεύτερη σκέψη. “Κανείς δεν χωρά πια εδώ!”.
Συνέχισα να ψιθυρίζω το επόμενο τραγούδι και κοιτώντας το ταβάνι δεν είχα καμία αρνητική σκέψη. Όλα από την αρχή, είπα. Όλα! Έκλεισα τα μάτια μου, η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού ήταν μαγική. “Και περνάμε στο επόμενο τραγούδι, αφιερωμένο στην Κ…” τι ωραία, είπα! Τι τρυφερό, σκέφτηκα… Ο ραδιοφωνικός παραγωγός συμπλήρωσε “Αγάπη είναι να βάζεις πάνω από σένα τις ανάγκες του άλλου…”. Δίκιο είχε; Δεν ξέρω… ισχύει σκέφτηκα και εσύ πού είσαι όμως; Ο άλλος κάνει το ίδιο; Ανιδιοτελής αγάπη όμως λέμε… Το κινητό στη δόνηση, μου χαλάει την ηρεμία. Ωχ! Γιατί; Αυτός! Όλα χάλασαν ξαφνικά! Επιμένει. Μα τι θέλεις 6 μήνες μετά;
Σταματώντας το κινητό, σταμάτησε και η καρδιά μου. Τι έγινε τώρα; Γιατί; Γιατί; Και δεύτερη κλήση και πρέπει να κάνω κάτι για μένα! Μόνο για μένα να θυμηθώ ό,τι ξέχασα με κόπο και να κλείσω μια για πάντα αυτό το κεφάλαιο!
–Παρακαλώ… είπα
–Καλησπέρα. Ενοχλώ;
-Στάθηκα… Πες μου!
–Θέλω να σε δω… Είσαι εδώ;
Δεν είχα φωνή, μέσα μου μια κραυγή…
–Δεν θέλω να σε δω εγώ. Συγγνώμη.
–Μα… ξέρεις…
–Όχι, δεν ξέρω, δεν θέλω να μάθω, δεν υπάρχει λόγος.
–Μα, εσύ…
–Εγώ τι; Εγώ είμαι καλά. Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα από όσα έχω!
–Σ’ αγαπώ!
–Σταμάτα σε παρακαλώ! Καλό βράδυ!
“Σ’ αγαπώ”! Άκου θράσος! Πώς με αγαπάς; Πότε με αγαπάς; Σήμερα αγαπώ εγώ έμενα! Εμένα! Δεν θέλω ψεύτικα “σ’ αγαπώ” κρυμμένα σε δικαιολογίες! Δεν θέλω λίγο χρόνο, θέλω πολύ! Σηκώθηκα και άναψα τσιγάρο. Διάολε, γιατί; Είχα μέρες να καπνίσω, μα πώς γίνεται να με κάνεις έτσι; Ένα μήνυμα λίγη ώρα μετά και το πρωί με βρήκε να αγοράζω καινούργια συσκευή. Εκείνο το βράδυ, σε λίγα λεπτά, χιλιάδες συναισθήματα πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ήξερα τι είχε συμβεί. Ήξερα ότι η ζωή είναι όμορφη όταν μπορείς μετά από κόπο να σε αγαπάς! Άτιμες προσδοκίες…
Στη ζωή σου θα περάσουν άνθρωποι αρκετοί, σχολείο ο καθένας, για καλό ή και για κακό. Σε κάποιους επιτρέψαμε τον πόνο, την απογοήτευση, άλλους τους πληγωσαμε εμείς, άλλοι μας λάτρεψαν και άλλοι μας απάτησαν. Είσαι όμως εσύ, με μια ζωή γεμάτη προβλήματα, δεν θέλεις και άλλα! Η αγάπη και ο έρωτας περνούν από την χαραμάδα για να σε βρουν, δεν σημαίνει ότι πάντα αξίζουν, όχι όμως και ότι δεν πρέπει να συμβούν. Πες “όχι”, να δεις ποιος σε αγαπά. Βάλε όριο, να δεις ποιος θα το σεβαστεί. Γίνε όμορφη παρουσία, ή ανάμνηση στη ζωή κάποιου, αποχώρησε όμορφα, τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Κανείς δεν αξίζει το κλείσιμο του τηλεφώνου στη μούρη. Εκεί κάπου εσύ αξίζεις αυτό το τηλέφωνο που ζωγραφίζει χαμόγελο, αγάπη και έρωτα και όταν όλα αυτά τελειώσουν, θυμήσου ποιος / ποια ήσουν. Αυτό είναι η ζωή! Εσύ, εσύ και μόνο εσύ!
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)