Ο αιώνιος και σφαιρικός κόσμος, άφθαρτος και αγέννητος, είναι ο μόνος αρχιτέκτων της εσωτερικής του τάξεως κι αυτός ορίζει ότι ναι, μια μέρα θα είναι η τελευταία σου εδώ και μια νύχτα θα είναι η τελευταία σου στη γη. Κι εσύ δεν το ξέρεις! Θα πέσεις για ύπνο και θα σκέφτεσαι όσα ευχάριστα και δυσάρεστα έζησες, ένοιωσες, αισθάνθηκες και όσα έχεις να κάνεις αύριο! Θα αγχωθείς μήπως οι ώρες της ημέρας δεν επαρκούν για τα πολλά που έχεις προγραμματίσει και θα απλώσεις το χέρι σου στο κομοδίνο για να βεβαιωθείς ότι ρύθμισες το ρολόι να χτυπήσει λίγο πιο νωρίς αύριο για να προλάβεις! Θα πάρεις το μαξιλάρι αγκαλιά, θα σκεπαστείς λίγο καλύτερα, θα κλείσεις τα μάτια και θα αποκοιμηθείς με τη σιγουριά ότι την επόμενη μέρα θα συνεχίσεις να υπάρχεις! Την ίδια στιγμή, σε μια πραγματικότητα που τρέχει γύρω σου αόρατη και οριοθετεί τα πάντα, θα περνάς χωρίς να το ξέρεις… τις τελευταίες βιολογικές σου ώρες στον φανταστικό άπειρο κόσμο μας…
Ο θάνατος, ένας τσιγκούνης, που στο ύστατο δευτερόλεπτο δεν θα επιτρέψει ένα τελευταίο χαμόγελο, ένα τελευταίο “σ’ αγαπώ”, ένα τελευταίο “συγνώμη”, ένα τελευταίο βλέμμα… Κι εσύ ένας ανόητος, που δεν κατάλαβες ότι αυτό το δευτερόλεπτο που τώρα συναυξάνει τη ζωή σου, είναι αδιατίμητο και απόλυτα πολύτιμο!
Γιατί κάθε δευτερόλεπτο ψυχή μου, γίνεται παρελθόν, αμέσως μόλις έρθει το επόμενο! Γιατί όλη σου η ζωή τελικά με δευτερόλεπτα χτίστηκε! Γιατί το μόνο που έχεις σίγουρο αγαπημένη μου ανθρώπινη ύπαρξη, είναι αυτό το δευτερόλεπτο που ζεις και σου χαρίζει την ευκαιρία να φτιάξεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες! Μην το σκορπάς, μην το χαλαλίζεις, μην το χαρίζεις όπου δεν το εκτιμούν και μην το σπαταλάς, γιατί κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι!
Αργυρώ Κ.