Αγχώνεσαι και τρέχεις… να προλάβεις το λεωφορείο, το φανάρι, το ραντεβού, τη δουλειά, τα μαγαζιά… Όλη μέρα στρεσάρεσαι με κάτι. Τη διορία, την εργασία, τη συνάντηση, τα αποτελέσματα… Σε νοιάζει τι εικόνα θα δείξεις, τι θα νομίσουν οι άλλοι αν δουν μια κακή σου πλευρά, τι γνώμη θα σχηματίσει ο καθένας που θα σε συναντήσει πρώτη φορά.
Και όλη μέρα είσαι τσιτωμένος σαν να περπατάς ξυπόλητος σε καρφιά. Ή τουλάχιστον σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω.
Ζούμε σε ένα κόσμο που μας έχει γαλουχήσει στο “έτσι πρέπει”. Μαθαίνουμε πώς “πρέπει” να ‘ναι όλα, πώς “πρέπει” να συμπεριφερόμαστε, με ηλικιακά χρονοδιαγράμματα και φυλετικές διακρίσεις. Κανένας δεν μας ρωτάει πραγματικά όμως εμείς τι θέλουμε. Κι αν τολμήσουμε να το εκφράσουμε, λίγοι θα το επικροτήσουν ή θα το ενθαρρύνουν. Είμαστε πιεσμένοι τόσο πολύ από όλα τα κοινωνικά μας στερεότυπα, όσο κι αν λέμε πως δεν μας νοιάζουν και δεν τα υπολογίζουμε, που έχουν εισχωρήσει βαθιά πλέον στο υποσυνείδητό μας.
Καταλήγουμε να ζούμε – να μην ζούμε – ή να ταλαιπωρούμαστε, για να ευχαριστήσουμε τους άλλους και τα κοινωνικά καλούπια. Και χανόμαστε εμείς. Χάνουμε τον εαυτό μας και μαζί την πραγματική αξία της ζωής, αυτό που μας γεμίζει εμάς και μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους. Γιατί όμως; Τι νόημα έχει να κάνουμε οτιδήποτε αν δεν περνάμε καλά, αν δεν νιώθουμε εμείς καλά, αν δεν μας εκφράζει; Πιεζόμαστε να τα προλάβουμε όλα. Όταν καταλάβουμε όμως τι πραγματικά έχει σημασία, ίσως να ‘ναι αργά για να αλλάξουμε νοοτροπία.
Μαρία – Χριστίνα Δουλάμη