Μέρες προσπαθείς να επικοινωνήσεις μαζί μου… Μου γράφεις “πού είσαι μωρό μου;”. Απορείς γιατί δεν σου στέλνω πια. Εδώ κι ένα μήνα επιλέγεις διάφορες ατάκες για να με ενεργοποιήσεις. “Δεν μπορώ παραπάνω…” μου είχες γράψει. Αν δεθώ, θα καταστρέψω τελείως το εδώ. Ήσουν ξεκάθαρος. Το κατάλαβα. Πέρασε στο “είναι” μου. Επιλογή μου πώς θα πορευόμουν. Ώριμη γυναίκα τώρα πια, ζούσα για πάρα πολλά χρόνια με την ανάμνηση των νεανικών μας χρόνων, τότε που ελεύθεροι μπορούσαμε να φλερτάρουμε και να βρισκόμαστε χωρίς ενοχές και τύψεις. Επικοινώνησες ξανά και ξανά και τελικά ξεκινήσαμε για όπως και για όσο ήθελες.
Άρχισες να ανοιγοκλείνεις σα στρείδι κι εγώ όμως άρχισα να γίνομαι πιο δυνατή, να παίρνω πια τις απαντήσεις μου, να τακτοποιώ το μέσα μου και τη ζωή μου. Σε είχα απόλυτη ανάγκη, ή έτσι νόμιζα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όταν απομακρύνομαι έρχεσαι και όταν πλησιάζω φεύγεις. Στο δικό σου σύμπαν εξαφανίζεσαι γιατί σε πήρε ο ύπνος, στο δικό μου σύμπαν θα έλεγες “καληνύχτα μωρό μου, θα ήθελα να ήσουν εδώ…”. Στο δικό σου σύμπαν διασκεδαστική διαδικασία και επιβεβαίωση του εγώ σου, ξεγελάς την πλήξη σου. Στο δικό μου σύμπαν ανάταση ψυχής και αισθήσεων.
Συναισθηματικά απών θα πω εγώ, δεν θέλω να δεθώ θα πεις εσύ. Σωστές και όμορφες όλες οι επιλογές για τον καθένα που τις επιλέγει. Όμως το πρόβλημα είναι ότι είναι τόσο ανόμοιες, τόσο διαφορετικές, δεν συναντιούνται ποτέ και πουθενά. Με έχεις ρωτήσει αρκετές φορές τι έχω ανάγκη. Ήρθε η στιγμή να σου απαντήσω. Κάποιον συναισθηματικά διαθέσιμο. Κάποιον που αντί να στέλνει φωτογραφία το μεγαλόπρεπο “εγώ” του, θα τολμά να πει “Μου λείπεις! Πού είσαι;”. Αυτό όμως θέλει κότσια αγάπη μου και πονάει, γιατί πρέπει να αφεθείς, να δείξεις συναισθήματα, να δώσεις κάτι από τον εαυτό σου. Στο δικό μου σύμπαν λοιπόν, μια γυναίκα δεν μοιράζεται στιγμές με κάποιον που δεν μοιράζεται, όχι συναισθήματα, αλλά ούτε καν τις αναρτήσεις του στο fb.
Με αγάπη και χωρίς καμιά πικρία σου τα γράφω όλα αυτά, κράτα τα σαν δώρο από μένα για την επόμενη φορά σου. Κρατώ κι εγώ το δώρο που μου έκανες. “Πού είσαι μωρό μου;”. Μου είπες κάποτε ότι σε ελευθερώνω. Τώρα πια κι εγώ νοιώθω ελεύθερη και δεν είναι μέρος εδώ για μένα, γιατί τελικά τα θέλω τα παραπάνω. Τα χρειάζομαι. Τα αξίζω!
Ε.Ζ.