Νυσταγμένη και νευριασμένη σε αυτή τη διαδρομή καθημερινά, η μόνη σκέψη ποτέ θα γυρίσω σπίτι, λες και εκεί είχε κάτι σημαντικό… Ένα με την μοναξιά, αλλά δεν είχα αυτή τη ταχυκαρδία της αβεβαιότητας. Λες και κάθε μέρα η ιέρεια των βουντού έμπηγε τις καρφίτσες της στο στήθος μου… Φωνές πρωί πρωί και γεμάτο ασφυκτικά το μέσο μεταφοράς, με έκανε σαν μεθυσμένη. Η αναπνοή κόβεται, με κοιτάνε από τις απέναντι θέσεις και νιώθω απαίσια! Στην πρώτη στάση μια αναπνοή και όπου βγει… Πάλι με τα πόδια, πάλι θα αργήσω, πάλι αυτό; Κρίση πανικού, η μόνιμη σταθερή σχέση της ζωής μου. Ο ψυχολόγος λέει ότι είναι τραυματική εμπειρία όλο αυτό, λες και δεν το ήξερα! Και αυτός δεν ξέρω τι σκατά κάνει με εμένα, αφού πολλές φορές ακόμα και όταν του μιλάω, νιώθω το ίδιο…
12 χρόνια δεν βαρέθηκες; Ok σε πολεμάω και κοίτα, ούτε μέδουσα να ήσουν! Μια τα παιδικά μου χρόνια, μια η οικογένεια, μία η φίλη, μια ο τοξικός γκόμενος… έλεος κάπου! Σκατά ξανά! Αφού εγώ φταίω! Φταίω; Και άντε ξανά να εξηγήσεις! Και γιατί να εξηγήσεις πώς νιώθεις; Και μια ενοχή, λες και έκανες έγκλημα! Δεν φταίω όμως το ξέρω, δεν φταίω που είμαι ευσυνείδητη, ούτε ευαίσθητη… Και στην απόφαση να αλλάξω την ζωή μου, τίποτα δεν έγινε, το ένα λάθος μετά το άλλο…. Ζω με ένα “πληκτρολογεί” με τον ανύπαρκτο γκόμενο που χρεώνω για τα πάντα, ενώ εγώ είμαι αυτή που τελικά είμαι τοξική στο εαυτό μου…
Την μέρα που είπα “όχι” με γιόρτασα τόσο, που ο ήλιος έλαμπε και το βράδυ! Είπα “όχι” σε ό,τι με αγάπησε υποτίθεται. Είπα “όχι” σε ό,τι με στήριξε υποτίθεται. Και όλο αυτό έγινε συνήθεια… Η μέδουσα δεν έπαψε ποτέ να πετάει κεφάλια. Έπαψε όμως η σκέψη ότι δεν έβαλα όρια. Πες “όχι”, να δεις τι σου μένει. Μετριότητες και ασυνέπειες, μόνο σοβαρά βλάπτουν την υγεία. Μια φορά γεννιέται ο άνθρωπος λένε, μπορεί να ξαναγεννηθεί και δέκα ακόμη. Καλύτερα εχθροί με τον “κακό” σου εαυτό, όσοι σε ήθελαν στο “ναι”…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)