Με όλη τη δίψα που έσερνε μαζί του το ανεκπλήρωτo, σε εκπλήρωση μιας ασύλληπτης επιθυμίας… Το πρώτο κοίταγμα στα μάτια… Η ψυχή αναθάρρησε, αναγνώρισε, σαν να είδε το καθρέφτισμά της στο νερό της λίμνης. Σε πλησιάζει σαν την πορεία του μοιραίου που έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Σε προσεγγίζει αργά αργά και πλέκει το δίχτυ γύρω σου, ανάβει τις φωτιές του και σε τυλίγει. Δυο υπέροχα, εκφραστικά μάτια που σε παρασύρουν στο άγνωστο και ξέρεις ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως το ήξερες…
Συναισθήματα σε πλημμυρίζουν τόσο ανεξέλεγκτα! Σχεδόν νομοτελειακά σε παγιδεύουν στο κέντρο του σύμπαντος και εσύ αφήνεσαι! Με ένα μεγάλο χαμόγελο… Με εμπιστοσύνη στο άπειρο… Δεν μπορείς να το κρατήσεις πια για σένα! Λες και χρόνια ολόκληρα το επεργαζόταν η ύπαρξή σου και τώρα ξεχειλίζει από κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Και να θες να το κρύψεις πια, δεν μπορείς! Ξεχύνεται γύρω σου και χρωματίζει την πλάση στο φως που διαθλάται…
Πόση ομορφιά που δεν έβλεπες! Χορός συγχρονισμένος. Δύο κορμιά, ένα σώμα. Δύο χαμένες ψυχές που συναντήθηκαν επιτέλους, μαγνητισμένα κοιτάζονται στα μάτια και σφιχταγκαλιάζονται στο απόλυτο μηδενικό χωρόχρονο, σ’ ένα αέναο μαζί… Ένας στεναγμός. Ένας ψίθυρος. Μια υπόσχεση… «Σε περίμενα! Δεν σε ξέχασα ποτέ! Είμαι και θα είμαι εδώ να σε κρατώ! Για όσο διαρκεί ο χρόνος…».
Αργυρώ Κ.