Όλοι στη ζωή μας αποζητάμε αλήθειες. Αληθινά συναισθήματα, αληθινούς φίλους, καθαρή, πραγματική, ατόφια αγάπη. Ποιος όμως δεν γοητεύτηκε φλερτάροντας με μύθους; Ποιος δεν έζησε, έστω και για λίγο, ένα παραμύθι που εν γνώσει του αφέθηκε, έκλεισε τα μάτια και προχώρησε ευθεία στο πουθενά! Πόσο ξέγνοιαστο αυτό το “πάμε κι όπου μας βγάλει…”! Αποποιείσαι άγχη, ευθύνες, δεύτερες σκέψεις… Προχωράς σαν να μην έχεις τίποτα να χάσεις κι ό,τι κι αν συμβεί, μόνο καλό λογίζεται. Ακόμη κι η ήττα, μάθημα ζωής βαφτίζεται…
Άφησα κι εγώ πίσω την τετράγωνή μου σκέψη και ξεκίνησα μαζί σου για το άγνωστο, για το “όπου βγει”. Εμείς θα το παλέψουμε, λέγαμε… Τρέφαμε την ψυχή μας με όμορφα λόγια, πως οι μεγάλες αγάπες ζουν για πάντα, πως οι παταγώδεις έρωτες δεν ξεθωριάζουν, πως ακόμη κι αν χωρίσουν οι δρόμοι μας κάπου θα ξανασυναντηθούμε. Σμίξαμε, ενώθηκαν καρδιές, μυαλά και σώματα. Κούμπωσαν οι ψυχές μας…
Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Είδα μέσα από τα μάτια σου ένα καλύτερο “εγώ”. Παθιάστηκες, εθίστηκα σε σένα. Με είχες πριγκίπισσα στο δικό μας παραμύθι. Όμως δυστυχώς, δεν έχουν όλα τα παραμύθια χαρούμενο τέλος. Έπρεπε εμείς οι δύο να μείνουμε χώρια, να προχωρήσουμε δρόμους διαφορετικούς. Πόσο πόνεσες ψυχή μου… πόσο έκλαψα κι εγώ… Παράγοντες που δεν σταθμίσαμε βρέθηκαν μπροστά μας και σα θεόρατα τείχη σταμάτησαν την ευτυχία μας.
Μα πριν φύγω, θέλω κάτι να σου πω. Αν μια μέρα μπορέσεις να δραπετεύσεις, μη διστάσεις να με πάρεις… Δεν σου υπόσχομαι ότι θα σου ζητήσω να μείνεις, αλλά ίσως φύγω εγώ μαζί σου… Ξέρεις έρωτά μου, δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα χώριζα για να ζήσω πάλι από την αρχή αυτό το παραμύθι μαζί σου…
Κωνσταντία