Τι κάνει τελικά τον άνθρωπο να αλλάξει; Ο πόνος τάχα; Η αγάπη; Το θέμα είναι, θα μείνει τίποτα όρθιο μετά τη θύελλα; Θα μείνει κάτι να θυμίζει το όμορφο κομμάτι μας; Τα λόγια έρχονται και φεύγουν… Να, σαν τώρα σε θυμάμαι να μου ορκίζεσαι πως δεν θα ξημερώσει μάτια μου η μέρα, που εμείς οι δύο δεν θα πούμε “καλημέρα”… Σαν τώρα ακούω τη φωνή σου να μου λέει “μην προσπαθείς ν’ αρνηθείς τη μοίρα, εμείς οι δύο φτιαχτήκαμε ο ένας για τον άλλον”… Και τελικά και οι μέρες οι βουβές από “καλημέρα” ξημέρωσαν κι ακόμη χειρότερα, πέρασαν οι νύχτες βουτηγμένες στην αναθεματισμένη μας σιωπή…

Μα και τώρα δεν ξέρω γιατί ακόμη αισθάνομαι, μ’ έναν περίεργο τρόπο, την ψυχή σου. Ακόμη νομίζω πως παρόλο που δεν μιλάμε, με νιώθεις, ξέρεις τα νέα μου. Σιγομουρμουρίζεις κι εσύ όπως κι εγώ σαν να είμαστε παρέα. Δραπετεύει το μυαλό και φεύγουμε μαζί, σε ραντεβού που δεν δώσαμε ποτέ… Περίεργο! Μεταξύ μας ακόμη κι η σιωπή έχει μιλιά… Υπάρχει άγραφος ο νόμος, πως ακόμη κι αν καταλήξαμε να ζούμε χώρια, εσύ είσαι εδώ για μένα κι εγώ θα έρθω τρέχοντας αν νιώσω τη θλίψη σου.