Κοφτερή λεπίδα η ελπίδα! Άλλοτε χαράσσει τα συναισθήματα στη μέση και κατακρεουργεί τη χαρά και την ευφορία και άλλοτε μεταλλάσσεται σε κινητήρια δύναμη που σου δίνει την απαιτούμενη ώθηση για να μπορείς να συνεχίζεις και να πας μπροστά. Ελπίδα, η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά, δίνοντάς σου τη θέληση να μπορείς να προχωράς και να ονειρεύεσαι. Η βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρεις και ότι θα πετύχεις τους στόχους σου. Το αντίδοτο στην ανθρώπινη δυστυχία, το αντικαταθλιπτικό της στυγνής καθημερινότητας. Η ελπίδα, δίκοπο μαχαίρι με βαθύ και ουσιαστικό περιεχόμενο. Η αφετηρία και η δύναμη, όταν κοιτάς κατάματα την πραγματικότητα και δεν αφήνεσαι απλά στην πεποίθηση ότι όλα θα πάνε καλά από μόνα τους, χωρίς την ενεργητική σου παρουσία, χωρίς κόπο και προσπάθεια. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Κράτησα την ελπίδα μου ζωντανή, σε δαυλό αναμμένη για πολύ καιρό. Οι μήνες, τα χρόνια κυλούσαν και η φλόγα τρεμόπαιζε. Δικαιολόγησα, προσπάθησα, υπέμεινα, σκέφτηκα, υπολόγισα, έβγαλα φτερά και πέταξα! Το ξέρω ότι με αγαπάς και νοιάζεσαι, ακριβώς όπως και εγώ. Το ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι σου λείπω όπως και εγώ. Επίσης όμως ξέρω ότι εσύ είσαι εκεί και εγώ εδώ. Ο λόγος; Αυτό που σίγουρα μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πια, είναι ότι για να διατηρηθεί μια σχέση ή ένας δεσμός, χρειάζεται συνειδητοποίηση και από τους δυο, ένας συνεχής αγώνας αλληλοκατανόησης, συμπαράστασης, επικοινωνίας και νοιαξίματος. Η θεωρία δεν αρκεί χωρίς τις πράξεις. Η αγάπη είναι ατελής όταν τη νιώθεις μόνο, πρέπει και να την χαρίζεις με τρόπο που ο άλλος μπορεί να τη δεχτεί και να την αισθανθεί. Να την πάρει αγκαλιά και να χουχουλιάσει μέσα της. Στο ταγκό χορεύουν δυο, αλλιώς λέγεται σόλο!
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα… Ηλεκτροφόρα καλώδια οι σκέψεις μου για σένα. Ό,τι και να αγγίξω τσουρουφλίζει, αποκαΐδια τα συναισθήματα, η φωτιά έσβησε, δεν ξανανάβει. Κοίμισα τα “αν” και τα “γιατί”. Την έθαψα την ελπίδα μου βαθιά για να μην προσδοκώ, να μην ονειρεύομαι. Σιγοψιθυρίζεις ακόμα στην καρδιά μου, μα εγώ κάνω πως πια πως δεν ακούω. Είναι ακόμα φορές που η σκέψη μου με τυραννάει με τη θύμησή σου. Είναι ακόμα εκείνες οι στιγμές που πιάνω το τηλέφωνο για να σου πω όλα αυτά που θα έλεγα μόνο σε εσένα. Κρίμα που φτάσαμε έως εδώ… Κρίμα που τώρα πρέπει να σκεπάσω ό,τι απέμεινε από την ελπίδα μου, να μας πάρω αγκαλιά και να κοιμηθούμε μονάχες…
Stella