Με φτερά κομμένα με βρήκες, με πληγές στο σώμα και στην ψυχή, ένας άγγελος που έπεσε απότομα από τον ροζ πλανήτη του. Με μάτια κόκκινα από το κλάμα και τον πόνο. Με μυαλό χαμένο και καμένο. Προσπαθείς να με πλησιάσεις, μα δεν σε αφήνω. Πώς να το κάνω αυτό; Πώς να σε αφήσω να με πληγώσεις και εσύ; Είμαι ευάλωτη, μόνη, κενή, τι θες από εμένα; Δεν έχω να σου δώσω τίποτα. Δεν έχω αγάπη, δεν έχω ζωή, απλά περιφέρομαι μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει με χίλια. Θέλω να βρω την στοργή, την τρυφερότητα, την δύναμη να προχωρήσω μπροστά. Να πετάξω τα “πρέπει” από πάνω μου, να δω τα “θέλω” μου, να βρω το χαμόγελό μου. Θέλω πια να γελάω!
Κουράστηκαν τα μάτια μου να στάζουν δάκρυα, να πονάει το σώμα μου, να αιμορραγώ. Θέλω να πετάξω, να φύγω, να χαθώ. Να ζήσω από την αρχή, να χτίσω και να κουραστώ. Θέλω να δω το παλιό μου είδωλο στον καθρέφτη να μου χαμογελάσει και να μου πει “Πάμε τώρα μπροστά και ας έσπασες σε χίλια κομμάτια! Θα τα φτιάξουμε μαζί με τρέλα, θάρρος και αγάπη! Αγάπη που ξέχασες να δώσεις στον εαυτό σου, χάδι και φιλί που στερήθηκες. Θα τα βρεις μέσα σου, υπάρχουν! Θέλουν δουλειά και κόπο…”. Θα το κάνω αυτό για μένα μια φορά.
Θα βγω, θα γελάσω, θα κλάψω, θα πονέσω, γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Θα την τραβήξω από τα μαλλιά αυτήν την φορά. Μπορείς να μου κρατήσεις τώρα το χέρι. Μα αυτήν την φορά δεν θα κρεμαστώ επάνω σε κανέναν, θα στηριχτώ μόνο στα δικά μου πόδια. Ήρθα για να φωνάξω πως ακόμη και αν έκαψα τα όνειρά μου, δεν θα πάψω ποτέ να χαμογελάω!
Ελευθερία Τάσιου