Κάποτε, κάποιος φίλος, σε κάποια δύσκολη στιγμή μου είπε “Δεν είσαι δέντρο! Αν δεν είσαι καλά, φύγε. Μόνο τα δέντρα δεν μπορούν να κουνηθούν μόνα τους!”. Τον σκέφτομαι συχνά. Συλλογίζομαι τα λόγια του. Νόμιζα ότι είχα εγκλωβιστεί, ότι στη ζωή μου είχαν διαμορφωθεί έτσι οι συνθήκες, που ούτε μπρος μπορούσα να πάω, αλλά ούτε ήμουν ευτυχισμένη αν έμενα πίσω. Έψαξα μέσα μου, αναζήτησα, συζήτησα με τον εαυτό μου, του έδωσα λόγο και ξέθαψα τη δική μου δύναμη. Σήκωσα τα μανίκια και προσπάθησα να δουλέψω με μένα. Να ξεκαθαρίσω πρώτα εγώ τι θέλω κι έπειτα να δω αν μπορώ η ίδια να προσαρμοστώ ή έπρεπε η καταστάσεις να προσαρμοστούν σ’ αυτό το ξεχασμένο μου “εγώ” που ξανάφερα στο φως.
Ξέρεις, όταν εσύ ο ίδιος γνωρίζεις τι θες, μπορείς να το επικοινωνήσεις και στους άλλους. Μπορείς με απλές κουβέντες, εύκολα νοήματα, να είσαι σαφής. Δαιδαλώδεις τις κάναμε τις σκέψεις μας και περιμένουμε από τους γύρω μας να καταλάβουν. Κι όλο γυρνάμε στον ίδιο κύκλο που τέρμα δεν έχει, αλλά ούτε κι αρχή. Βήμα βήμα κατάφερα να προχωρήσω. Με σεβασμό σε μένα και στους άλλους μπόρεσα ν’ αλλάξω τη ζωή μου, να της δώσω θετικό πρόσημο. Να χαμογελάω κι αυτό να μεταδίδεται! Να έχω ενέργεια για να μπορώ να τη μοιράζω!
Το χέρι που θα σε σώσει, δεν θα ‘ρθει απ’ έξω, μέσα σου είναι. Η δική σου δύναμη θ’ αλλάξει τη ζωή σου και θα την οδηγήσει εκεί που η καρδιά θα γαληνέψει. Αν με ειλικρίνεια κι αξιοπρέπεια προσπαθήσεις, κανένας δεν θα μπορέσει να σε γεμίσει τύψεις κι ενοχές. Κάνε κάτι για σένα! Δεν είσαι δέντρο… άνθρωπος είσαι!
Κωνσταντία