Ένα συνεχές κυνηγητό η απόκτηση της πλασαρισμένης ευτυχίας. Θετική σκέψη, αψεγάδιαστο σώμα, επαγγελματική καταξίωση, πληθώρα κοινωνικών σχέσεων και μια τέλεια οικογενειακή ζωή. Από την εποχή των παραμυθιών έως σήμερα, ο σκοπός της ζωής νοείται ένας και μοναδικός, «να είμαστε ευτυχισμένοι». Ένα ανελέητο κυνηγητό της αναζήτησης της ευτυχίας στα υλικά αγαθά, στους ανθρώπους γύρω μας, σε εκείνη την αναμενόμενη αύξηση, στην πολυπόθητη πρόταση γάμου, σε εκείνο το παιδί που θα έρθει στον κόσμο. Αγωνιούμε, προσπαθούμε, προσδοκούμε, κυνηγάμε, κατακτάμε και έπειτα απογοητευόμαστε, γιατί δεν την νιώσαμε όπως την είχαμε ονειρευτεί, δεν διήρκησε όπως νομίζαμε. Ήταν μονάχα η χαρά εκείνης της στιγμιαίας κατάκτησης και μετά κενό.
Ένα άπιαστο όνειρο θερινής νυκτός η σύλληψή της. Ξανά από την αρχή στον άνισο αγώνα αυτόν λοιπόν για την επιθυμητή ευτυχία. Εγκλωβισμένοι σε ένα μόνιμο φαύλο κύκλο στην αναζήτησή της. Να σου πω κάτι; Βαρέθηκα πια να την ψάχνω έτσι όπως την σερβίρουν και όποιος θέλει ας πάει να τη βρει. Με κούρασε πια αυτό το θέμα. Εγώ τη δικιά μου ψάχνω, δεν ξέρω πώς μπορώ να την ονομάσω, δεν θέλω να της βάλω ταμπέλα, ας είναι ότι επιθυμεί. Ίσως ελευθερία να απολαμβάνω όλα τα χρώματα από το ουράνιο τόξο μετά από τη βροχή, χωρίς να πρέπει να δεσμεύομαι, να χαίρομαι το καλοκαίρι και όχι το κρύο και τον χιονιά. Η κάθε εποχή, το κάθε χρώμα, η κάθε σκέψη και συναίσθημα, εμπεριέχει τη μοναδικά κατάδική του ομορφιά. Να χάνομαι στο σκοτάδι όταν το επιθυμώ και να χαζεύω τη λάμψη των αστεριών μες τη νυχτιά. Να μην οφείλω σώνει και καλά να επιλέξω το φως, να μπορώ να πάω στο μαύρο για να εξαφανιστώ για όσο χρειαστεί και όταν είμαι έτοιμη να επανέλθω, θα πατήσω το διακόπτη και θα επανέλθω δριμύτερη κάπου εκεί.
Ίσως πάλι να επιθυμώ να χουχουλιάζω με την κουβερτούλα στον καναπέ μου και να χαζεύω μπροστά από το νετφλιξ και να μη με νοιάζει το ποιος θα με γυρέψει και γιατί. Ραντεβού με τον εαυτό μου, μπορείς και να το πεις. Να βυθιστώ στις σκέψεις μου, στην τρικυμισμένη θάλασσά μου και να βουλιάξω μέσα εκεί. Είναι φορές που σαν κινούμενη άμμος θα μου κοπεί η ανάσα και θα παρασυρθώ στα βαθιά. Άλλες πάλι ώρες, θα βρεθώ να τσαλαβουτώ με παρέα στα ρηχά. Να κοιτάω μονάχα το ταβάνι αν θεωρήσω ότι έχω την ανάγκη αυτή. Να φωνάξω, να χορέψω σαν να μη με βλέπεις κανείς. Να με κανακέψω, να με χαϊδέψω, να με πάω βόλτα, να με μαλώσω και να τσακωθώ αν χρειαστεί. Να γελάσω, να ουρλιάξω, να παίξω, να κάνω μούτρα, να κλάψω και να τσινήσω σαν παιδί. Να χαμογελάσω όταν το νιώθω, γιατί μου βγαίνει από εντός και όχι επειδή «πρέπει» για να είμαι ευγενική και αρεστή. Να νευριάσω, να τα σπάσω, να τα διαλύσω όλα και άμα θέλω ας τα χτίσω από την αρχή.
Εγώ πάντως «ευτυχισμένη» νιώθω. Ευτυχισμένη στη χαρά, αλλά και στη λύπη. Ευτυχισμένη στο σκοτάδι, αλλά και στο φως. Ευτυχισμένη που αναπνέω ακόμα και νιώθω την καρδιά μου να πάλλεται εντός. Ευτυχισμένη που μπορώ να χαζεύω και να αγκαλιάζω τα παιδιά μου, θυμίζοντάς μου κάθε στιγμή το λόγο ύπαρξής μου επί γης. Ευτυχισμένη που αδειάζει το μέσα μου και αραδιάζω τις σκέψεις μου σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Ευτυχισμένη γιατί εγώ τα γράφω και εσύ τα διαβάζεις κάπου εκεί και ίσως, κάπου, κάπως, κάποτε μπορεί και να ταυτιστείς…
Υ.Γ. Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό αλλά μην ξεχνάτε και να μιζεριάζετε… κάνει εξίσου καλό!
Stella