Ίσως έγιναν όλα γρήγορα. Πολύ ταχύτατα για να τα αντέξεις.
Ίσως ζήτησα πολλά. Με πολλές περίσσιες λέξεις.
Ίσως έφταιγα κι εγώ, που σε σένα ονειρεύτηκα τον κόσμο.
Ίσως ήθελα τον ουρανό, ενώ εσύ μπορούσες μόνο ένα αστέρι.
Ίσως να αγκιστρώθηκα πολύ και δεν όφειλες να με κρατήσεις.
Ίσως να έβλεπα αλλού και κοιτάγαμε σε άλλες κατευθύνσεις.
Ίσως να μουρμούραγα πολύ και να κουφάθηκες να ακούς.
Ίσως να ονειρεύτηκα τρελά. Χωρίς πλάνο και πλοηγούς.
Ίσως βιάστηκα κι εγώ και σου φόρτωσα πολλά.
Ίσως τελικά να ήταν ο λάθος ο καιρός κι ας ερωτευτήκαμε τρελά.
Ίσως τώρα πάμε αλλιώς, γιατί τα όνειρα έμειναν μισά.
Ίσως ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουμε ξανά.
Ίσως άμα έρθεις και το δεις απ’ τη δική μου τη γωνιά,
ίσως ξαναθυμηθείς τι μας ένωσε από την πρώτη τη ματιά.
Ίσως τότε να πειστείς πως δυναμώνει ο έρωτας.
Ίσως ξαναβρείς ό,τι θαύμαζες σε εμένα και εμάς.
Κι αν δεν μπορέσεις, δεν πειράζει.
Εγώ θα σου πω κι ευχαριστώ.
Γιατί μ’ έμαθες να μ’ αγκαλιάζω
και να με πείθω πως μπορώ.
Μαρία – Χριστίνα Δουλάμη