Ήρθε η ώρα που θ’ αποχωριστώ αυτή την αγκαλιά στην οποία αισθανόμουν το “μαζί”. Δεν ήταν μισό και μισό, ήταν δύο ολόκληρα, που γίνονταν ένα. Ήρθε η ώρα που η σιωπή δεν μοιράζεται, πέφτει βαριά γύρω σου, γίνεται ασήκωτη. Ήρθε η στιγμή που ο άνεμος που με οδήγησε στα ουράνια, κόπασε απότομα. Απόλυτα. Σκληρά σαν τελεία. Η στιγμή που το θαυμαστικό, γίνεται τελεία, είναι άδεια. Απόλυτα άδεια! Έχει γεύση πικρή και αίσθηση παγερή. Όμως ξεκάθαρη. Κρύβει θάρρος η τελεία. Δεν μπορεί να παρεξηγηθεί, δεν μπορεί να αγνοηθεί και απαιτεί τον σεβασμό σου.
Μετά από μια τελεία αρχίζουν όλα και πριν την τελεία έχεις γεμίσει από ό,τι χρειάζεσαι για να την αντέξεις, αν είσαι τυχερός. Αν αγαπήσεις και δεχτείς αυτό το σημείο στίξης όπως του πρέπει, κρύβει ένα μεγαλείο. Κρύβει κι εκπλήξεις. Καμιά φορά με την πάροδο του χρόνου, αυτή η τελεία μεταβάλλεται σε άνω τέλεια, όταν η γλύκα επικρατεί. Πολλαπλασιάζεται και γίνεται δύο ή τρεις τελείες, όταν η απουσία δεν συνηθίζεται και γίνεται επιλογή. Να την αγαπάς και να τη δέχεσαι την τελεία…
Ιωάννα Κ.