Και ξέρεις και κάτι; Δυσκολεύομαι ακόμα πολύ, δυσκολεύομαι να προχωρήσω και αδυνατώ να σκεφτώ κάποιον άλλον με τον ίδιο τρόπο. Πώς να στο εξηγήσω… δεν με γεμίζουν όλοι και όλα μου είναι παντελώς αδιάφορα. Βλέπεις πρώτη φορά ένιωθα έτσι για κάποιον, πρώτη φορά γνώριζα κάποιον που με έκανε να μην βαριέμαι, που με έκανε να ανυπομονώ για τις πολύωρες συζητήσεις μας και τις ασταμάτητες ειρωνείες μας.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Είχε πάει 5 το πρωί και ένιωθα ότι σε ήξερα χρόνια. Μιλήσαμε για ταξίδια, για όνειρα και όλα αυτά περικυκλωμένα από ένα πέπλο καυστικού χιούμορ και φλερτ. Ήσουν ο μοναδικός που κατάφερνε να βγει από πάνω και μου άρεσε. Επίσης θυμάμαι και την πρώτη φορά που βγήκαμε ραντεβού. Ένιωθα αγχωμένη πολύ, ίσως και αμήχανη, όμως εκείνη την στιγμή που μου έδωσες το πρώτο φιλί, σταμάτησα να σκέφτομαι το οτιδήποτε. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο σαν έφηβοι και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ. Εκείνη την στιγμή σε κοίταξα και σκέφτηκα “μπλέξαμε”…
Όντως μπλέξαμε και μεταξύ μας ήταν το πιο ωραίο μπλέξιμο που είχα ποτέ, αλλά τελείωσε σκληρά και άδοξα. Χωρίς καν να προλάβω να το συνειδητοποιήσω. Και έτσι λοιπόν πρέπει να καταφέρω να τελειώσω και εγώ μαζί σου, έλα όμως που όποιον και να γνωρίζω τον συγκρίνω μαζί σου και είναι μια μάχη άνιση, χαμένη από την αρχή. Ξέρουμε πολύ καλά ποιος θα κερδίσει ή μάλλον ποιος έχει ήδη κερδίσει. Θα έρθει όμως η στιγμή που θα σταματήσω να τους συγκρίνω όλους μαζί σου και τότε θα έχω τελειώσει πραγματικά. Θα είμαι έτοιμη να πάω παρακάτω και θα σε σκέφτομαι σαν μια γλυκιά ανάμνηση που μου χάρισε κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μου. Σε αυτήν την στιγμή λοιπόν, στην υγειά της!
Μαρία Μεϊντάνη