Είμαι η κόρη σας “κυρία Μητέρα”… Διαδρομή στο παρελθόν, με μόνο εισιτήριο το μυαλό. Δεν ξέρω αν ποτέ είχα φτάσει τόσο μακριά στη ζωή μου, γεμάτη δύσκολα συναισθήματα και με μάτια να τρέχουν ασταμάτητα δάκρυα. Δεν ξέρω αν νιώθω αυτή τη στιγμή και τι είναι αυτό ακριβώς, θυμάμαι όμως αυτή τη φωνή πάντα να με καταδικάζει σε μια ζωή καταραμένη. Χωρίς να έχω καμία ευθύνη που γεννήθηκα, χωρίς καν να ξέρω το λόγο, πήρα μια ρετσίνια, “το παιδί του μπαμπά”, λες και ήξερα ποιον θα αγαπήσω περισσότερο ή λιγότερο…
Δεν θυμάμαι πολλά και το προσπαθώ απόψε το βράδυ. Τα τσιγάρα δεν σταματάνε να ζωγραφίζουν πόνο με τον καπνό… Εκεί στη γωνία του δωματίου, σταματά το βλέμμα μια μνήμη δύσκολη, με μαύρο χρώμα “θα γίνεις πουτάνα!”. Και μετά αυτός ο ήχος που με κλόνιζε, αυτός της πόρτας που όλοι γύρω άκουγαν. Δεν θυμάμαι το χρώμα των ματιών σου, δεν με κοίταζες καν, δεν ήθελα και εγώ, ένιωθα ένα ψέμα να με συνθλίβει. Δεν θυμάμαι τραγούδια να μου λες, εσύ σε εμένα προσωπικά, θυμάμαι την φωνή σου ήρεμη πάνω από τα άλλα σου παιδιά.
Δεν σε αναζήτησα ποτέ στα δύσκολα, σαν πουλί έμαθα να πιστεύω στα φτερά μου. Ήξερα ότι θα μου τα σπάσεις με την σιωπή και την απόρριψη. Δεν σου είπα ποτέ για τον μεγάλο μου έρωτα, δεν σε ένοιαζε ποτέ τι ένιωθα εγώ. Ήμουν προϊόν που είχε λήξει πολύ γρήγορα στο ντουλάπι του μυαλού σου. Σε έβαλαν φυλακή σε ένα γάμο που δεν ήθελες, ούτε εγώ ήθελα να σε έχω φυλακισμένη, δεν είχα την ευθύνη και δεν σε κατηγορώ και σένα σε έδωσαν, αυτό σου έμεινε. Δεν θυμάμαι να με αγκαλιάζεις… ήταν περίεργο, έχω την μυρωδιά σου, σαν αλλεργία όμως, με πιάνει σφίξιμο… Σε καμία φωτογραφία δεν είμαστε μαζί, μόνο μια και μοναδική, άβουλη εγώ στα χέρια σου, δεν ξέρω καν ποια είσαι…
Και τσιγάρο ξανά και φωτιά μέσα μου… όλα πια με κάνουν να νιώθω θυμό! Δεν ήθελα να γίνω εσύ και σε είχα δικάσει ισόβια. Και έκανα λάθη, χρεώθηκα πάθη, έχασα ζωή ανέμελη για να φύγω από σένα, που τόσο βάρος ήμουν στην οικογένειά σου. Και κάποιο τραγούδι σε θυμίζει και βουρκώνω που δεν σου ταιριάζει όπως εγώ θέλω… Και είμαστε ίδιες… πόσο αστείο και πόσο και με τρομάζει αυτή η ζωή, που με τιμωρεί σε ένα καθρέφτη να βλέπω τον εχθρό μου. Εσύ ο εχθρός μου… Ένας δρόμος ζωής κενός, που γέμισε με φίλους που έψαχνα αγκαλιά.
Η φύση… το δώρο της φύσης, το μεγαλείο της ζωής, οι 9 μήνες. Η τιμωρία η δική μου, ένας ομφάλιος λώρος κομμένος ήδη μέσα από τα σπλάχνα σου και δεν φταις, δεν ήξερες και δεν ήθελες. Και τιμωρήθηκες. Σαν ασθένεια ανίατη πάνω μου η απώλεια του χτύπου της καρδιάς σου… Μην με κρίνεις και που ζω, έχεις ευθύνη για τους μαύρους κύκλους από το ξενύχτι, τις φοβίες μου και όλη την κόλαση που ζω μοναχή! Είμαι η κόρη σου “κυρία” μητέρα! Πεθαμένη στη μνήμη σου και εγώ σε θρηνώ ζωντανή στο σαλταρισμένο μου μυαλό…
Αντίο κυρία Μητέρα…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)