Έρχονται και μέρες σαν τη χθεσινή… Μέρες που θυμάμαι. Που σε θυμάμαι και χαμογελώ κι αμέσως μετά χαμογελώ πικρά, μελαγχολώ. Εύχομαι να μην ξανάρθει τέτοια μέρα, μέρα που να νοιώθω έντονη την έλλειψη. Ευτυχώς δεν είναι πολλές αυτές οι μέρες. Συνήθισα στην απουσία. Δεν την καταλαβαίνω πια. Βυθίστηκα στη συνεχή κίνηση και τις ευθύνες. Έτσι η αίσθηση ξεχάστηκε, η εικόνα, η φωνή… Ό,τι έζησα, μοιάζει με όνειρο. Στη σφαίρα της φαντασίας…
Υπέροχο πράγμα η λήθη. Σε προστατεύει. Έρχεται σαν ευλογία που την προσμένεις. Όμως είναι και οι μέρες σαν τη χθεσινή, που η σκέψη φεύγει κι ας της απαγορεύεις. Βρίσκει το δρόμο της και τρέχει κοντά σου. Να μου θυμίσει, να μου φέρει μπροστά μου με νοσταλγία, τις δικές της μνήμες. Όσες εγώ θέλω να ξεχνάω, να αφήνω πίσω. Κάτι τέτοιες μέρες, την απουσία την αισθάνομαι. Κάτι τέτοιες μέρες χάνομαι στις σκέψεις μου. Κάτι τέτοιες μέρες, δε μου αρέσουν καθόλου…
Ιωάννα Κ.
