Το δωμάτιο σκοτείνιασε, η σιωπή απλώθηκε. Μόνο στο διάδρομο βλέπεις ένα ελαφρύ φωτισμό. Μέσα στον χώρο όλοι κοιμούνται και μόνο το οξυγόνο ακούγεται από την συσκευή. Αυτή η καρέκλα στην γωνία ξύλινη, τόσο άβολη που δεν ξέρω πώς να ακουμπήσω το κουρασμένο μου κορμί. Ενώ τα μάτια κλείνουν, το βλέμμα μου άγρυπνο πάνω σου. Σε βλέπω να κοιμάσαι γλυκά και το μυαλό μου προσπαθεί να φύγει από την εικόνα του νοσοκομείου και να πάει στα όμορφα βραδιά που περάσαμε στο κρεβάτι της κρεβατοκάμαράς μου…
Ένα δωμάτιο που έμοιαζε παιδικό, αλλά μέσα το πάθος φούντωνε και άφηνε τα σημάδια του πάθους πάνω στα χρωματιστά σεντόνια. Μεταφέρομαι σε μια σκηνή έντονου πάθους, μετά από 15 ώρες δουλειάς. Κατάκοποι και οι δύο από την ορθοστασία, όταν μπήκαμε στο σπίτι μας, όπως το έλεγες, τα ξεχάσαμε όλα, το άρωμα του έρωτα, μας τύλιξε μόλις κλείσαμε την πόρτα. Δεν υπήρχε κούραση, δεν υπήρχε χρόνος. Τα παθιασμένα φιλιά, μας οδήγησαν αμέσως στην κρεβατοκάμαρα, τα μάτια σου πετούσαν φωτιές και το κουρασμένο μου κορμί με μιας αναγεννήθηκε. Τα χάδια σου έκαιγαν ακόμα περισσότερο την ψυχή μου…
Πόσα συναισθήματα χωράνε άραγε σε μια στιγμή; Τα φιλιά ήταν η δροσιά που σαν τρελή αναζητούσα, πριν καώ στην πυρκαγιά που με κύκλωσε όταν παραδόθηκα στην αγκαλιά σου. Λίγο πριν γίνω στάχτη, η κραυγή του πόθου άφησε μια σπίθα αναμμένη για την επόμενη φορά. Μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, πόσο μακρινό έμοιαζε το πάθος και ο έρωτας που γεννήθηκε ανάμεσα μας! Και τώρα τι, σε κοιτώ στο κρεβάτι του πόνου και αναπολώ στιγμές που ακόμα και τώρα ανατριχιάζουν το κορμί μου. Κι ας έφυγες κι ας πέταξες ψηλά. Μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με θέα την λάμψη του προσώπου σου, χαμένη σε στιγμές απόλυτου έρωτα, η ψυχή μου έπαιρνε ακόμα περισσότερη δύναμη για να αντέξει το τελευταίο αντίο που πλησίαζε…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/