Λέγεται ζωή, δεν την διάλεξα, με διάλεξε. Θα την ζήσω, θα την χαλάσω και πάλι από την αρχή…

Άκου φίλη τι δεν θέλω άλλο να ακούω… λάθος έκφραση το “εσύ φταις, επιλογή σου είναι”. Ναι, εγώ φταίω, ήθελα και έφταιξα για όλα όσα έκανα στη ζωή μου! Μέγιστο λάθος το “κάνε υπομονή”… γιατί να κάνω; Το ξέρω και μόνη μου, δεν είναι απάντηση αυτή! “Υπάρχουν και χειρότερα”… είμαι σίγουρη, αν κρίνω από τον εαυτό μου, μπορώ και εγώ! “Ο Θεός είναι μεγάλος”… είναι, αδιαμφισβήτητα και δεν χωρά κουβέντα, αλλά δεν με βοηθάς, γιατί ζω στο τώρα και δεν είναι τίποτα σωστό. “Αν ήξερες, δεν θα μίλαγες”… μιλάω, ρωτάω για να μάθω, αλλιώς θα ήμουν ο Θεός πιο πάνω. “Όλα θα αλλάξουν”… Το παλεύω χρόνια, δεν αλλάζουν κάποια πράγματα.

Και πάμε στη φράση που σε οδηγεί σε παράνοια… “Είσαι δυνατή εσύ!”. Δεν είμαι! Όχι, δεν είμαι! Είναι φορές που κλαίω, χτυπάω το κεφάλι μου και έχω δύσπνοια, φοβάμαι και νιώθω τον χρόνο να τρέχει τόσο γρήγορα προς το κενό! Θέλω να φωνάξω, αλλά πνίγομαι! Γιατί να το κρύψω; Τα βράδια τυλίγω τα πόδια μου γύρω από το μαξιλάρι και ανάβω το φως, γιατί το σκοτάδι με τρομάζει! Εσύ την μέρα βλέπεις μια γυναίκα με στυλ, άνεση και αέρα, να μην φοβάται τίποτα, γιατί έχει σκοτώσει τα πάντα μέσα της… Και όχι, δεν θα σου πω για πρώην, για άντρες και λοιπά, θα σου πω για τη ζωή της, τα βάσανά της, τα απωθημένα της! Τα παιδιά της, την οικογένειά της, τον εργοδότη της που τόσο θέλει να του σκάσει μια μπουνιά!

Εγώ η καλοντυμένη, μπορεί να ζω μέρες με το τίποτα και γιατί να στο δείξω; Άραγε θα νοιαστείς; Ok, κάποιοι ναι, οι υπόλοιποι θα δώσετε συμβουλές, θα μας χτυπήσετε την πλάτη λες και κάτι κάνατε! Και πάμε λίγο πιο σκληρά, εσύ που μου λες “υπομονή”, γιατί δεν κάνεις το ίδιο; Εσύ που λες “ο Θεός είναι μεγάλος”, γιατί τον κρίνεις; Γιατί “ο δικός μου γκόμενος είναι μαλάκας” και ο δικός σου όχι; Φίλος είσαι όταν θα πεις “Δεν πειράζει κορίτσι μου που λύγισες, πάμε από την αρχή. Κλάψε, καλό θα σου κάνει. Κι εγώ κλαίω!”.