Αγαπημένε μου μπαμπά, μπορεί ακόμα να με κοιτάς σαν είμαι το μικρό σου κοριτσάκι, αλλά μεγάλωσα πια. Κατανοώ και νιώθω όμως τα συναισθήματά σου, κοιτώντας και μόνο τα παιδιά μου. Ήρθες μόνος εδώ τότε, παντρεύτηκες και έκανες δυο κόρες. Με τρεις γυναίκες στο σπίτι, χρειαζόσουν βοήθεια και έτσι σιγά σιγά μπήκα στο πετσί του ρόλου του «γιου» που δεν είχες, για να σε βοηθάει στις χειρωνακτικές εργασίες, στα οικονομικά, να σου δίνει συμβουλές, να βλέπουμε την μπάλα μαζί όταν δεν είχες παρέα… Ερχόμουν στα επαγγελματικά ταξίδια, στις δουλειές σου μαζί, για συντροφιά μη τυχόν κάτι χρειαστείς. Μόνο και μόνο για να σε βοηθήσω, να μη χρειάζεται να τα κάνεις όλα μόνος σου, να μη κουράζεσαι, να μη δυσκολεύεσαι, να μην αναγκαστείς να ζητήσεις βοήθεια, μιας και ήσουν αθεράπευτος εγωιστής!
Όλες αυτές οι συναναστροφές και οι τριβές με τις καταστάσεις και τις διάφορες ασχολίες που καταπιανόμασταν, με έκαναν πολυμήχανη, ενεργητική, δραστήρια και ακούραστη εργάτρια του να τα καταφέρνω όλα μόνη μου. Έβρισκα λύσεις όπου χρειαζόταν, πατούσα γερά στα πόδια μου και ό,τι μπορούσα να το φτιάξω, το επισκεύαζα μόνη μου χωρίς να ζητάω βοήθεια. Ήσουν περήφανος για μένα και κατά συνέπεια κι εγώ.
Και κάπως έτσι μεγάλωσα, έφυγα φοιτήτρια, προσαρμόστηκα και τα κατάφερα μια χαρά σε σχέση με τους υπόλοιπους, που είχαν φύγει από τις φτερούγες των γονιών τους και δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρηθούν, να φροντίσουν τους εαυτούς τους από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο. Στη μετέπειτα ζωή παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, με όλους τους ρόλους παραμάζωμα αγκαλιά, γιατί όφειλα να τα κάνω όλα εγώ, να βρω λύσεις, να τα φέρω όλα εις πέρας, για να εκπληρώσω και αυτό το έργο. Τώρα πια, χωρισμένη με δυο παιδιά, ένα συνεχόμενος, καθημερινός αγώνας επιβίωσης. Μια ανεξάντλητη μάχη πολλαπλών και σύνθετων ρόλων. Ίσως η πρώτη ρεαλιστικά απαιτούμενη φορά που καλούμαι να είμαι αρσενικό και θηλυκό μαζί, πατέρας και μάνα μαζί.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνω και πώς έχω επιβιώσει ως εδώ. Δεν ξέρω τελικά αν εισέβαλα μόνη μου τότε στο ρόλο αυτό ή με ώθησες εσύ να είμαι εκείνο το παιδί. Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι ευγνώμων, γιατί σίγουρα δεν θα τα είχα καταφέρει αλλιώς ή τι θα είχε συμβεί αν είχα ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι κουράστηκα να παλεύω μόνη, κουράστηκα να στέκομαι στιβαρά στα πόδια μου και ας τρέμουν από φόβο και αμφισβήτηση, να σωριάζομαι, να ξανασηκώνομαι και φτου και από την αρχή.
Κουράστηκα να ανταποκρίνομαι σε όλους τους ρόλους, να προσφέρω συνέχεια στους άλλους και να είμαι πάντα για όλους εκεί! Η φωτεινή επιβλητική ταμπέλα από πάνω μου «Εσύ είσαι δυνατή, αντέχεις!» έχει αρχίσει πια να ξεθωριάζει. Τρεμοπαίζει ανάμεσα στους προβολείς των δρόμων και της καθημερινότητας. Κουράστηκα να είμαι “άντρας” πια μπαμπά…
Stella