…και στην περίπτωση μας, ούτε πριγκίπισσα που περιμένει να έρθεις καβάλα στο άλογο να την σώσεις και να ζήσουμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα και όλοι μαζί ευτυχισμένοι, στο συννεφάκι – κάστρο μας! Aνόητη που υπήρξα! Τα παραμύθια ήταν πάντα τα αγαπημένα μου και εσύ μου τα είπες όλα! Και ήταν όμορφα, αλλά είχαν αρχή και τέλος και εσύ, όπως κάθε αφηγητής που σέβεται τον εαυτό του και αναζητά πάντα κοινό με ακροατές που είναι πρόθυμοι να ακούσουν τις ιστορίες τους, όταν τελείωσαν τα παραμύθια σου, αναζήτησες άλλη, να της τα πεις καλύτερα. Και τα έλεγες καλά, αλίμονο!
Ξέρεις ποιο ήταν το αγαπημένο μου; Εκείνο που μου έλεγες κάθε βράδυ “σ’ αγαπώ”! Πόσο όμορφο παραμύθι! Μου άρεσε συχνά να το ακούω και εκ γενετής ονειροπόλα και φαντασιόπληκτη, κάποιες φορές το πίστευα. Έκλεινα τα μάτια και ένιωθα εκείνη την άγρια χαρά μέσα μου, να λέει «Θεέ μου, αυτός ο άντρας με αγαπά!». Ο δράκος όμως, που τελικά αποδεικνύεται πως προστατεύει πολύτιμους θησαυρούς, δεν ήρθε ποτέ στον δικό μας παραμύθι και εγώ έκοψα τα μακριά, ξανθά μαλλιά μου, γιατί με ταλαιπωρούσαν πολύ στην καθημερινότητα, νοίκιασα το κάστρο να αυξήσω το εισόδημα και έκανα επανάσταση στο βασιλιά πατέρα μου, που καταδυναστεύτε τον λαό, μαζί και εμένα.
Και εσύ μου είπες πως τότε με ερωτεύτηκες, τότε που με είδες μαχήτρια της ζωής, με ποδιά και τσόκαρα να μαγειρεύω. Ακόμα ένα παραμύθι στην λίστα των διαβασμένων… Κανείς δεν ερωτεύεται γυναίκες που φορούν τσόκαρα, μόνο εκείνες που φορούν γοβάκια και στον χορό χάνουν το ένα, γιατί βιαστικές τρέχουν να προλάβουν πριν η άμαξα μεταμορφωθεί σε κολοκύθα και ο πρίγκηπας δει την πραγματική τους εικόνα. Η κολοκύθα όπως νιώθω τώρα, γίνεται ωραία σούπα και ο δράκος θα μπορούσε να γίνει μεζές στα κάρβουνα! Ο καημένος μου, αγαπημένος δράκος, ξέπεσε στην δική μου ιστορία. Γι’ αυτό σου λέω πρίγκιπά μου, πάρε τα παραμύθια σου και βρες εκείνη που θα απλώσει το πόδι να της βάλεις το γοβάκι. Τα δικά μου πόδια φορούν αρβυλάκια και δεν κάνουν πια για εσένα!
Ελένη Ρέγγα