Πριν 18 χρόνια, σε παντρεύτηκα με πόνο ψυχής. Βαθιά μέσα μου το ήξερα πάντα ότι δεν θα σε είχα ποτέ. Προσπαθούσα όλα τα χρόνια που ήμασταν μαζί να διαχειρίζομαι την μοναξιά μου και να μην είμαι κολλημένη πάνω σου, να μην εξαρτώμαι από εσένα. Πίστευα ότι μπορούσα, τα κατάφερνα. Τελικά το μόνο που κατάφερα, είναι να έρθω αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους μου… Πονάω πολύ. Η μάχη είναι άνιση. Είναι αδύνατο, μη εφικτό να είμαι δίπλα σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω ανύπαρκτη, μη λειτουργική.
Θέλω να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ. Σ’ αγάπησα όσο δεν αγαπήθηκε κανείς άλλος. Προτίμησα να σου γράψω, γιατί δεν θέλω διάλογο μαζί σου. Τα λόγια είναι περιττά. Αντιλαμβάνομαι πλέον πεντακάθαρα ότι δεν με θέλεις στη ζωή σου. Το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι κι εσύ ότι δεν υπάρχουν γέφυρες επικοινωνίας. Όσο κι αν προσπαθείς, δεν το θέλεις, δεν σου βγαίνει. Είναι μάταιο. Μην με κάνεις πλέον να ελπίζω, να ονειρεύομαι, να περιμένω. Συνέχισε τη ζωή σου, τράβα το δρόμο σου, μείνε εκεί που είσαι καλά. Υποστήριξε καθολικά την επιλογή σου. Εγώ είμαι καλά. Βρίσκω τα πατήματά μου καθημερινά όλο και περισσότερο, όλο και καλύτερα…
Ειρήνη Αποστολίδου