Αρκετά συχνά, ακούω με ενδιαφέρον και ανάμεικτα συναισθήματα, ιστορίες και δράματα από νέους ανθρώπους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο προδόθηκαν και απογοητεύτηκαν στις σχέσεις τους. Που άνοιξαν τις ψυχές τους, τις καρδιές τους, τον εσωτερικό τους κόσμο και έδιναν, έδιναν χωρίς να λογαριάζουν. Χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα λάβουν κάτι πίσω. Το μόνο τους μέλημα ήταν να κάνουν τον άνθρωπό τους χαρούμενο και ευτυχισμένο. Αντ’ αυτού όμως, όση αγάπη πρόσφεραν, τόσο πόνο και θλίψη έλαβαν ως ανταπόδοση. Και υπεραναλύουν, μηρυκάζουν τα γεγονότα, επανεξετάζουν με τις ώρες τι πήγε λάθος, πού φταίξανε, αν φταίξανε και πότε, πώς έπραξαν, πώς συμπεριφέρθηκαν, πώς δεν, πώς μίλησαν, αν έπρεπε να σωπάσουν κάποια στιγμή και δεν τα κατάφεραν κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα όμως όλων το ίδιο. Θυμός, αδικία, απογοήτευση…
Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω, έβγαλα το συμπέρασμα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μας, οι περισσότεροι (εκτός από κάποιους τυχερούς) έχουμε ζήσει ανάλογες εμπειρίες. Χρονικές περιόδους που δεν είχαμε τη διάθεση και τη θέληση να πιάσουμε από το χέρι τον πληγωμένο μας εαυτό, να τον κοιτάξουμε, να τον νιώσουμε και να τον αγκαλιάσουμε. Όπως τα μικρά παιδιά έχουν την ανάγκη παροχής φροντίδας, έτσι και το εσωτερικό μας παιδί, μας χρειάζεται στο πλευρό του. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι όμως όπου αυτό το αίσθημα εγωισμού ή και παραίτησης (για εκείνους τους λίγο πιο ευαίσθητους ιδιοσυγκρασιακά) κάνει την εμφάνισή του και δυσκολεύει τον ψυχισμό μας. «Μα εγώ του/της τα έδινα όλα, ήμουν δίπλα του/της, είχα να δώσω άλλα τόσα, μα δεν μ’ άφησε..». «Μα δεν μ’ άφησε…» πόσο πονάει αυτό το «μα»! Κι αλλά ερωτήματα ξεκινούν να αναπηδούν στο μυαλό σου και μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο με τις ανασφάλειες και την πίκρα που σε τρέφει. «Φταίω εγώ, δεν ήμουν σωστός/η;», «Δεν αξίζω την αγάπη;». Βάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε αυτό το παιχνίδι που δεν έχει τελειωμό, δεν έχει νικητή.
Η αγάπη δεν είναι άθλημα να κερδίσεις τα περισσότερα μετάλλια. Η αγάπη είναι η προπόνηση, η προσπάθεια, ο κόπος να διατηρήσεις την εκάστοτε σχέση. Ωραίο το βάθρο και ειδικά όταν βλέπεις τα πάντα από ψηλά, φαίνονται τόσο εύκολα και ιδανικά, μα δεν είναι! Δε φταις μόνο εσύ! Δεν ήταν μόνο δίκη σου ευθύνη! Είστε δυο και πολεμάτε γι’ αυτό το πολυπόθητο “ένα”. Θέλετε να χτίσετε κάτι όμορφο. Θέλετε; Θέλεις; Θέλει; Αυτό έχει σημασία. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για σχέσεις. Όχι, δεν είναι! Δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή. Όχι δεν είναι! Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης για κάθε τι που μας απασχολεί. Μακάρι να υπήρχαν!
Στο χέρι σου είναι να αναζητήσεις εκείνους που θα «αγγίξουν» την καρδιά σου κι όχι θα την ποδοπατήσουν. Είναι στο χέρι σου να αναζητήσεις, να μάθεις, να παίξεις, να χάσεις, να κερδίσεις. Αυτά συμβαίνουν, μα έτσι είναι η ζωή. «Δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη ξανά, δεν θέλω να απορρίψω ανθρώπους. Δεν θέλω να πληγώσω εκείνους που θέλουν να επουλώσουν τις πληγές μου. Το ξέρω, είναι μακρύς ο δρόμος της αυτοθεραπείας, μα θα τον διανύσω. Θα τον νιώσω στο πετσί μου. Θα βρω τη δύναμη και θα συνεχίσω. Θα συγχωρήσω τον εαυτό μου γιατί τόσα ήξερα, τόσα έκανα. Μακάρι να γνώριζα περισσότερα, μακάρι να γνώριζες περισσότερα.»…
Είναι εντάξει να νιώθεις άσχημα, να νιώθεις προδοσία, αδικία, πόνο κ.α. Άσε τα συναισθήματά σου να τρέξουν, να κυλήσουν. Άστα… Θα ξεθυμάνουν και θα ηρεμήσουν. Δεν είσαι μηχανή, δεν είσαι αδύναμος/η, είσαι απλά άνθρωπος. Όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή, όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή, χωρίς βιασύνες και αναγκαστικά «πρέπει». Μην παλεύεις με όσα συμβαίνουν. Δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Βρίσκονται έξω από εσένα. Μόνο τον εαυτό σου μπορείς. Το είναι σου!
«Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.
Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία
κελαηδισμό του
σ’ ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.»
– Κική Δημουλά. Ήχος απομακρύνσεων.
Αικατερίνη Χριστοδούλου