Το αντίο που χθες ήταν θηλιά στο λαιμό μου, αρχίζει σιγά σιγά να χαλαρώνει. Αρχίζω να παίρνω δειλές ανάσες και να σκέφτομαι τη ζωή και μετά από σένα, χωρίς εσένα. Και ξέρεις, δεν είναι τόσο άσχημα. Δεν ήξερα ότι μέσα μου κρύβω αυτή τη δύναμη. Και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό… Έφυγες κι ενώ στην αρχή βούλιαζα, τώρα βλέπω και κάποιες δικές μου ανάγκες, πιάνομαι απ’ αυτές και δημιουργώ ξανά!
Δημιουργώ φιλίες, σχέδια για το μέλλον… δημιουργώ ένα νέο “εγώ”, πιο ώριμο, πιο έμπειρο, μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου σε σχέση με πριν. Πατούσα στις μύτες των ποδιών μου, για να μη ταράζω την ήδη θορυβώδη ζωή σου. Μα τώρα πατάω γερά στα πόδια μου. Παίρνω ενέργεια από κάθε τι θετικό γύρω μου και δεν μένω στάσιμη. Δεν περισσεύω πλέον πουθενά. Δεν προσπαθώ να χωρέσω σε κανενός τη ζωή με το ζόρι.
Όταν ο άνθρωπος δίπλα σου δεν νιώθει αμοιβαία ό,τι κι εσύ, ο δρόμος μακριά του είναι μονόδρομος, χωρίς επιστροφή κι οδηγεί στη λύτρωση. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ και τώρα δες με, τα καταφέρνω! Μου αξίζουν πολλά “μπράβο”, μα πιο πολλά σε σένα που μ’ ελευθέρωσες, που αναγνώρισες πως δεν άντεχες να βουτήξεις μαζί μου στη βαθιά θάλασσα του “μαζί”, γιατί ακόμη δεν είχες καταφέρει να προσπεράσεις το “εγώ” σου…
Κωνσταντία