Κάθε που ξημερώνει, αναρωτιέμαι τι είσαι στη ζωή μου. Ανολοκλήρωτος, από όποια πλευρά κι αν το πάρω. Κι εμείς οι δύο, με μη πραγματοποιημένα όνειρα, χωρίς κοινή ζωή, μα με πολλά κοινά. Χωρίς ίδια καθημερινότητα, με στιγμές διαφορετικές, μα με ίδια λόγια φυλακισμένα πίσω από τα χείλη μας. Ήρθες και παραμένεις άφθαρτος. Πάντα αυθεντικός. Και δεn θα μ’ ένοιαζε αλήθεια, δεn θα με έκαιγε τόσο πολύ, μα είναι που λιγουλάκι κάτι γεύτηκα από σένα και η αφιλότιμη καρδιά μου, όλο και λαχταράει να σε δει. Ένα ακόμη «σ’ αγαπώ» πεθαίνω για να πω, ενώ θα ‘μαστε αντικρυστά εγώ κι εσύ…
Σέρνω στο παρόν μου, σαν ερωτικό φορτίο θα έλεγα, εκείνες τις λίγες στιγμές που ζήσαμε, στα ίδια μέρη που σ’ αντάμωσα τότε. Στους δρόμους τους χθες, εκεί σε συναντώ. Και σε ψάχνω σε σημάδια και σε λόγια ανείπωτα και σε πόσα άλλα που θέλω να σου πω. Ποια εξήγηση να δώσω στον αστείρευτο έρωτα που υπάρχει στην ψυχή μου για σένα; Και πόσο μικρά τα λόγια μου στο βάθος της αγάπης μου; Πόσο μικρά και ασήμαντα όλα τα “σ’ αγαπώ” στο άγνωστο της ζωής μας; Πόσο μικρά φαντάζουν όλα στην απεραντοσύνη του έρωτα; Πόσο μικρά όλα τα ανείπωτά μας “σ’ αγαπώ”, μπροστά στα συναισθήματά μας;
Ελένη Ισπόγλου
https://www.facebook.com/eispoglou