Πού πήγαν άραγε οι παλιές αγάπες μου; Σε κόλαση ή σε παράδεισο έμειναν να περιμένουν την χαρά ή την καταδίκη τους; Και εκείνες οι αγάπες που με πλήγωσαν πολύ, σε ποια κόλαση να ψάξω να τις βρω; Υπάρχει ένα μέρος που πάνε όλες και κλαίνε και άγγελοι τους χαϊδεύουν τα μαλλιά ή δαιμόνια τους κλέβουν την ψυχή και την κόβουν κομμάτια μπροστά στα γεμάτα θυμό μάτια τους; Πού είναι ο παράδεισος και πού η κόλαση της αγάπης; Ποιος ορίζει πού θα καταλήξουν, τι θα δώσουν και τι θα αφήσουν;
Είμαι σχεδόν σίγουρη… οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο, μένουν στην γη να υποφέρουν την έλλειψη του έρωτα, την στεναχώρια των αισθημάτων και την βροχή των «γιατί» με μπόλικο «ίσως». Μέσα στα μάτια μιας μεγάλης αγάπης, ξεχνάς ποιος είσαι, ξεχνάς τι δεν είσαι και νομίζεις, έχεις μια ακατανίκητη αίσθηση, ότι μπορείς να καταφέρεις τα ακατόρθωτα! Μα θα μου πεις… έχω τόσο αγαπήσει και έχω δώσει αισθήματα σε ανθρώπους και αγάπες παλιές. Αδειάζεις όταν συνέχεια δίνεις; Έδωσα έρωτα, ψυχή, μυαλό, σώμα… τα πάντα και εκείνοι σαν αρπακτικά με κατασπάραξαν. Και μετά ξαναέδωσα, γιατί ποτέ δεν πίστεψα πως κάποιος μπορεί να πεθάνει από έρωτα, από αγάπη!
Αγάπησα τόσες φορές, που η αγάπη μου πάλιωσε και τώρα υποθέτω δεν έχει καμία αξία! Έλα μην κλαις, μην σπαράζει το μέσα σου, δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα παλιά… Πρέπει να συνεχίσεις και ας πονάς! Καμία κόλαση δεν θα σβήσει την φλόγα σου και κανένας παράδεισος δεν θα γεμίσει το κενό σου! Οι παλιές αγάπες μας έκαναν δυνατότερους, μαλάκωσαν τα φύλλα της καρδιάς, μας έβαλαν σε σκέψεις και μετά «κλείστηκαν» σε μικρά κουτάκια κάπου μέσα στο σώμα μας, μεγάλωσαν μαζί μας και αφομοιώθηκαν μαζί με όλες τις υπόλοιπες πληγές! Αχ μικρό μου δεν τα ‘μάθες; Εδώ η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος..
Ελένη Ρέγγα