Αυτός ο Φλεβάρης σε όλα του λίγος, δεν περίσσεψε ίχνος ζωής… Ήταν δεν ήταν στην μέση του, όταν η απόφαση για την φυγή ήρθε. Δύο λεπτά ήταν αρκετά για μια απόφαση ζωής… Η λύση για άλλη μια φορά ήταν η βαλίτσα γεμάτη μικροαντικείμενα, λιγοστά ρούχα, χρεη ψυχής και άτιμες δολοφονικές μνήμες, στη βαλίτσα του μυαλού όλα κλεισμένα. Το τηλέφωνο χτύπησε και η κλήση απορρίφθηκε. Ούτε αντίο. Σε ποιον στάθηκε δίπλα μου δεν ήθελα να πω, τους είχα ήδη ευχηθεί και χαιρετήσει με το δικό μου τρόπο, αυτόν που ποτέ δεν άφηνε χώρο να δουν την θλίψη και την μιζέρια.

Άλλωστε ποιος μπορεί να σταθεί για πολύ δίπλα σου, όταν εσύ έχεις το βλέμμα κενό και η μόνη καταφατική απάντηση έρχεται με την κίνηση του κεφαλιού, που κάποιες στιγμές ζυγίζει τόνους από όλα αυτά που κρύβει; Και πίστεψέ με, δεν είναι αρνητικό σχόλιο, όλοι το ίδιο είμαστε, ένα μάτσο κόκκαλα για το τέλος… Πάντα το τέλος σκεφτόμαστε, χωρίς να έχουμε ζήσει το παρόν, αλλά ποιον να δικάσεις, όλοι μας για τον ίδιο φόβο, το άγνωστο…

Εγώ μαζί σου αυτό ερωτεύτηκα, το άγνωστο… Ήταν τα μάτια σου, που δεν είχαν τίποτα παραπάνω από ένα καστανό χρώμα και όμως έζησα σε δευτερόλεπτα δύο ζωές, μια που σε είχα δίπλα μου και άλλη μία που η προσδοκία μου έκανε να φαίνεται υπέροχη. Ποια είμαι εγώ να σταματήσω τον έρωτα; Ποια είμαι εγώ να αρνηθώ το δώρο; Πάντα όταν ανοίγεις έναν δρόμο, δεν ξέρεις πού καταλήγει.